(Επιστολή προς τον άγνωστο συνειδητοποιημένο παραλήπτη, Θεσσαλονίκη, 30.11.22):
Αγαπητέ φίλε!
Κατά την επίσκεψή σου στην Ραΐνα, δεν θα βρίσκομαι μεταξύ των συγχωριανών μου, επειδή αυτές τις μέρες παρακολουθούμαι από γιατρούς της Α΄ Πνευμονολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου «Γ. Παπανικολάου», στη Θεσσαλονίκη… Διότι πάσχω από «υπνική άπνοια», η οποία (όπως ίσως γνωρίζεις είναι μία εκ των πολλών παρενεργειών της ΔΕΗ πάνω στην υγεία των κατοίκων της Ραΐνας. Βεβαίως, πάσχω και από οξύ βρογχικό άσθμα, από θυρεοειδή, όπως επίσης και από καταρράκτη των ματιών (που κι αυτά είναι αποτέλεσμα των παρενεργειών που η ΔΕΗ προκαλεί στον τόπο μας). Ναι, σίγουρα, γλύτωσα τον καρκίνο, από τον οποίον όμως δεν γλύτωσε η γυναίκα μου (Βασιλική Δερμάνη), η οποία, αφού πάλεψε άγρια μαζί του για 5 χρόνια, κατάφερε να τον «νικήσει», αλλά μετά την νίκη της αυτή, ούτε που θέλει ν’ ακούει για Ραΐνα.
Ναι, όσοι είναι συνταξιούχοι μη αγροτικών επαγγελμάτων (η γυναίκα μου εργαζόταν στο Πανεπιστήμιο) μπορούν να φεύγουν από την Ραΐνα, ή ν’ απουσιάζουν από αυτήν, όσο τους είναι δυνατόν, οι άλλοι όμως που έχουν να κάμουν με αγροτικά επαγγέλματα είτε αδυνατούν για λόγους οικονομικούς να μεταναστεύσουν, υφίστανται όσα κακά μέχρι σήμερα γνωρίζουμε κι όσα δεν γνωρίζουμε, έχοντας γείτονα και κυρίαρχο δυνάστη μας, τον Δράκοντα της Αποκάλυψης, που λέγεται ΚΥΤ Αχελώου.
Αγαπητέ φίλε!
Η κοιλάδα της Ραΐνας, εκτεινόμενη επί τρία χιλιόμετρα, ανάμεσα σε δύο μακρουλές και ψηλές ράχες, διατρεχόμενη δε από το Ραϊνόρεμμα κι από την οδό Αγρινίου Καρπενησίου, υπήρξε για τους παλαιότερους ένας παράδεισος, που σταδιακά, (ξεκινώντας από το 1967), έγινε κόλαση.
Ήταν το 1967 που η ΔΕΗ έκαμε αναγκαστική απαλλοτρίωση 165 στρεμμάτων στην τοποθεσία Μνήματα, ευρισκόμενη ανάμεσα στο Δημοτικό Σχολείο και τον ναό του Αγίου Χαραλάμπους ή Τηγανητέικα.
(Να πω εδώ ότι η Κοιλάδα της Ραΐνας ξεκινά από τα Στενά -στενό στα νότια- και λήγει στους Σαρακοπουλέους -άλλο στενό στα βόρεια-). Ανάμεσα στα δύο στενά έχουμε τις τοποθεσίες-οικισμούς: Νταϊκέικα, Σωτηροπουλέικα, Σούδα, Βαριά, Μνήματα (είτε Υφαντέικα), και Τηγανητέικα.
Το ένα άκρο του ΚΥΤ, απέχει 20 μέτρα από τα σπίτια της περιοχής Υφαντέικα και το άλλο άκρο απέχει 10 μέτρα από τον Άγιο Χαράλαμπο ή Τηγανιτέικα. Τα πλευρικά του άκρα φτάνουν μέχρι τις δύο ράχες, που ανάμεσά τους βρίσκεται η κοιλάδα.
Εγώ κι ένας φίλος μου, (από το 1968 ακόμη) μαζέψαμε υπογραφές από τους συγχωριανούς μας, για να τις στείλουμε εδώ κι εκεί (υπουργεία, νομαρχία κ.λπ), και να εκφράσουμε τους φόβους και την εναντίωσή μας σε ότι ακουγόταν ότι θα γίνει ανάμεσα στα Υφαντέικα και τα Τηγανιτέικα, ανάμεσα στο Σχολείο και στην Εκκλησία. Κανείς δεν νοιάστηκε να μας απαντήσει. Δικτατορία άλλωστε.
Από το 1967 μέχρι το 1983, το ΚΥΤ, «προόδευε» τόσο αργά, που σχεδόν είχαμε πειστεί πως, είτε θα ήταν κάτι προσωρινό που θα κλείσει όταν οι λίμνες γεμίσουν πια με φερτό υλικό…, είτε θα μείνει εκεί, περιορισμένο, σα μια κακοτυχία της περιοχής, που όμως δεν είχε θόρυβο, οσμή, καπνούς, επικινδυνότητα. Απλώς αφαίρεσε τα καλύτερα κτήματά μας. Απλώς κατέστρεψε την μορφολογία που αγαπούσαμε και μας ήταν τόσο χρήσιμη: Το ρέμμα με τις πηγές, το νερό, τα ψάρια, τα πλατάνια, όλη του την ομορφιά, όλη του την χλωρίδα και την πανίδα, έγινε ένα γυμνό τσιμεντόρρεμα. Αυτό ήταν μια τεράστια πληγή, μια ατυχία που αρχίσαμε να την συνηθίζουμε.
Την Άνοιξη του 1983 (φοιτητής όντας στην Θεσσαλονίκη) κατέβηκα για λίγες μέρες στο χωριό. Τι είχε συμβεί εδώ; Ένας αδιάκοπος φοβερός θόρυβος ήταν το πρώτο που προσλάμβανες. «Πότε άρχισε αυτός ο θόρυβος πατέρα;». «Εδώ κι ένα μήνα». «Και… πότε σταματάει;». «Ποτέ». Είχαμε πλέον, πρώτον: Τον θόρυβο που στην μεγάλη του ένταση έκανε τα τζάμια των σπιτιών να τρίζουν. Ύστερα: Τη θέα. Τα 165 στρέμματα είχαν γεμίσει πύργους και μηχανισμούς, σιδεριές περιπλεκόμενες, μια κόλαση του Ιερώνυμου Μπος. Και τρίτον: Σαν νύχτωνε, δεν νύχτωνε. Φοβεροί, εκτυφλωτικοί λαμπτήρες στραμμένοι προς όλες τις κατευθύνσεις είχαν σκοτώσει τη νύχτα της Ραΐνας και τύφλωναν τα μάτια μας.
Εγκατέλειψα γρήγορα το χωριό και μη αντέχοντας αυτό που συνέβη, έψαχνα διαρκώς τρόπους να αντιμετωπίσω το κακό. Συζητώντας και ψάχνοντας, κατέληξα να κάνω μιαν επιστολή στον τότε Υπουργό Βιομηχανίας Αναστάσιο Πεπονή. Ο Πεπονής ανταποκρίθηκε, αφού ο διευθυντής της ΔΕΗ, μ’ εντολή του Πεπονή, μου τηλεφώνησε και (με πολύ καλή διάθεση) μου πρότεινε να αναζητήσουμε λύσεις, και γιατί όχι, αν τις έχω βρει ήδη, να του τις προτείνω.
Του είπα:
1. Ένα κουβούκλιο που να σκεπάζει τον κεντρικό μηχανισμό απ’ όπου βγαίνει ο διαρκής ενοχλητικός έως αβάσταχτος θόρυβος.
2. Ελαχιστοποίηση της εντάσεως των εκτυφλωτικών λαμπτήρων και στροφή τους προς τον εσωτερικό χώρο.
3. Περίφραξη με τοίχο υψηλό όλου του χώρου με τα μηχανήματα κι ενδυνάμωση (κάλυψη) της περίφραξης αυτής από σειρές υψηλών δέντρων.
Την στιγμή εκείνη, αυτά είχα να προτείνω, και ο διευθυντής τα εύρισκε πράγματα εύκολα κι εφαρμόσιμα. Χαιρόταν δε που θα έχει να πει στον Υπουργό ότι έχουμε λύσεις.
Αλλοίμονο όμως. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε και ο επόμενος υπουργός, ο Ανδριανόπουλος, ήταν χωρίς αυτιά, μάτια, σκέψη. Πέτρα που δεν ακούει τίποτε, δεν νοιώθει τίποτε.
Οι κάτοικοι απελπισμένοι, άρχισαν να κάνουν δεντροφυτεύσεις γύρω από τα σπίτια τους. Τα δέντρα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά, κάποια στιγμή θα έκαναν υποφερτή τη ζωή στον τόπο αυτό.
Αυτό συνέβη βεβαίως, αλλά το ΚΥΤ των 165 στρεμμάτων, επεκτεινόταν πέραν του χώρου που είχε αρχικώς απαλλοτριώσει. Πύργοι φύτρωναν διαρκώς μέσα στα κτήματά μας, πλάι στα σπίτια μας, κρατώντας παλαμάρια που τσιτσιρίζουν (άλλου είδους εκνευριστικός και βλαπτικότατος θόρυβος αυτός).
Ο ζωτικός μας χώρος είχε πια κυριευθεί: Η υγεία μας καταστράφηκε (οι άνθρωποι, νέοι και μεγαλύτεροι, πέθαιναν διαρκώς από καρκίνο), όσοι από τους κατοίκους μπορούσαν έφευγαν, κι όσοι είχαν φύγει, για να επιστρέψουν κάποια στιγμή, δεν επέστρεφαν. Η υγεία κατεστραμμένη, η αισθητική του τόπου μια ντροπή. Ναι, ντρεπόμασταν πια να πούμε στον άλλο «πάμε στο χωριό μου», διότι δεν ήταν πια «το χωριό μου», η κοιλάδα με τους οικισμούς της, τις στέρνες της, τα περιβόλια της, τους κήπους της, τα κτήματα με τις σοδειές… Ήταν μια ντροπή, που δεν έπεφτε πάνω σε αυτόν που την προκαλούσε, αλλά, πάνω σε αυτόν που την ανεχόταν.
Η υγεία κατεστραμμένη και διαρκώς κινδυνεύουσα, η αισθητική χαμένη, η αξία των σπιτιών μας και των κτημάτων μας στο μηδέν. Κανείς δεν αγόραζε σπίτια, κτήματα και περιβόλια πλάι σε πύργους και παλαμάρια φορτωμένα με θάνατο. Κανείς δεν ήθελε να κάνει παιδιά σ’ έναν τέτοιο τόπο. Η ζωή, που επιφανειακά υπήρχε, λόγω της εσχάτης ανάγκης να ζήσεις, ουσιαστικά δεν υπήρχε. Την πολεμούσε ο ακουστικός εχθρός, ο ορατός εχθρός της θέασης τεράτων, ο αόρατος μέγας εχθρός των παραγομένων σωματιδίων, που έκανε κι εμένα σήμερα να γυρίζω στα νοσοκομεία για θεραπεία.
Η ΔΕΗ που αποζημίωσε κάποτε 165 στρέμματα, είτε πρέπει να φύγει από εκεί, είτε πρέπει να αποζημιώσει, ό, τι βρίσκεται πλέον μέσα σε 1650 στρέμματα. Διότι κυρίευσε και κατέστρεψε όλη την κεντρική Ραΐνα. Πέραν τούτου, κτήματα και σπίτια δεν υπάρχουν μόνο μέσα στην κοιλάδα, αλλά και στις πλαγιές, ανάμεσα στους λόφους κάθε πλαγιάς, εκεί όπου έφτασε πλέον η ΔΕΗ.
Ένα παράδειγμα του τί σημαίνει πια ΔΕΗ για μας που κατοικούμε στην Ραΐνα και πώς ζωντανεύει εδώ η λαϊκή παροιμία που λέει:
ΟΠΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ:
Ένα χιλιόμετρο πάνω από το σπίτι μου, ψηλά, στην ράχη, που είναι οροπέδιο με περιβόλια κι ονομάζεται λόγω του σχήματός της Τέμπλα, έχω (είτε είχα -κανείς δεν ξέρει πλέον αν έχει κάτι ή όχι-), ένα λιοστασάκι του ενός στρέμματος. Εκεί κατέφευγα όλα τούτα τα χρόνια, κι εκεί σκόπευα να κάνω ένα καλυβάκι, να μείνω, να ξεφύγω από την κόλαση. Αλλ’ αλλοίμονο. Ο αδερφός μου με τον οποίο συνορεύω εκεί, κι έχει ένα λιοστάσι κάπου 8 στρεμμάτων, πήγε προ μηνών να γράψει το λιοστάσι του αυτό στον γιο του. Ξάφνου, μου τηλεφώνησε και μου είπε, ότι αυτό που ήταν κτήμα μου και ήταν γραμμένο στ’ όνομά μου, ανήκει πλέον στην ΔΕΗ. «Κοίταξε και το κτηματολόγιο» μου είπε. Έτρεξα να δω το κτηματολόγιο. Το κτηματολόγιο με έχει ως ιδιοκτήτη, αλλ’ αντίς να συνορεύω με τον αδερφό μου (τον Φώτιο Υφαντή), συνορεύω με τη ΔΕΗ. Τί άραγε συμβαίνει; Υποψιάζομαι ότι ανάμεσα σε μένα και στον αδερφό μου, ερήμην ημών (όπως θα γινόταν στην εποχή του Σουλτάνου) η ΔΕΗ έκαμε κατοχή, και μάλιστα την παρουσιάζει και στο Εθνικό Κτηματολόγιο.
Η ΔΕΗ, αγαπητέ φίλε, που κάποτε αγόρασε 165 στρέμματα, έχει αρπάξει όλη την περιοχή, κάνοντας κατοχή και σε ότι βρίσκεται χίλια μέτρα μακράν του ΚΥΤ.
ΥΓ.: Κάποτε, σπανίως εύρισκες άνθρωπο να μιλήσεις για την παρουσία της ΔΕΗ στην Ραΐνα, και να καταλάβει πόσο θανάσιμα επιβλαβής είναι αυτή. Σήμερα, ευτυχώς, οι νεότεροι, συνειδητοποιώντας τον πολυπρόσωπο κίνδυνο, συνειδητοποιώντας το δικαίωμά τους να υπερασπίσουν τον ιερό ζωτικό τους χώρο (χώρο που τον έχει και τον υπερασπίζει έως θανάτου κάθε έμβιο ον), ξεκίνησαν (και μαζί μου) μια δράση, η οποία σ’ ένα κράτος δικαίου*, (πέραν κάθε σουλτανισμού των εταιριών), ελπίζω πως θα έχει καλό αποτέλεσμα. Γιατί όπως λέγει κι ο Ευριπίδης: «Έξω από το δίκιο, κανένα καλό δε μπορεί να υπάρξει».
Φιλικά,
Γιάννης Υφαντής
www.yfantis.gr
__________________
*«Εθνικό είναι αυτό που είναι αληθές», μας λέει ο Διονύσιος Σολωμός. Πόσο εθνικό είναι το ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, όταν γίνεται υπηρέτης εταιριών και κυβερνήσεων που βλάπτουν ασυστόλως το έθνος και τον λαό του; Το Πολυτεχνείο, αν πράγματι ήταν μια επιστημονική οντότητα που υπηρετεί την έρευνα και την αλήθεια, θα επέλεγε να μετρήσει τα ηλεκτρικά μαγνητικά πεδία της Ραΐνας, (σε μέρες μεγάλης στέγνιας -Ιανουάριο του 2023-) όταν αυτά βρίσκονται στο κατώτερο επίπεδό τους; Η Δυτική Στερεά, είναι η υγρότερη περιοχή της χώρας, με πολλές λίμνες, με τις περισσότερο συχνές βροχές, εξ’ ού και το πολύ πράσινο, τα δάση της και γενικώς η πλουσιοτάτη χλωρίδα της. Σε μια τέτοια περιοχή, που στις 300 ημέρες του έτους έχει πολλή είτε πάρα πολλή υγρασία, γιατί το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (κάτω από τις εντολές ποίου) επέλεξε να κάνει μετρήσεις (των ηλεκτρικών μαγνητικών πεδίων) μια μέρα με απόλυτη ξαστεριά και με βορινό άνεμο, που στεγνώνει τα πάντα και κάνει ξηρή την ατμόσφαιρα; Κι όταν έτσι συνέβη και συμβαίνει, (όχι μόνο με τις μετρήσεις του Πολυτεχνείου, αλλά και με όλες τις μετρήσεις), με ποιο τρόπο θα μπορέσουν οι Έλληνες πολίτες να γλυτώσουν από τις υπηρεσίες που είναι υποταγμένες στους δόλιους εταίρους των κυβερνώντων;
Εικόνα α. Πυρκαγιά του 2013, η οποία προκλήθηκε από έκρηξη μηχανισμού του ΚΥΤ., με ολέθρια αποτελέσματα για το περιβάλλον και τους κατοίκους, λόγω των καιγομένων υλικών που η πυροσβεστική χρειάστηκε πολλές ώρες για να τα σβήσει.
Εικόνα β. Φωτιές, που άναψαν το 2021 εργάτες της ΔΕΗ, για να σβήσουν τα ίχνη, για να κάψουν υλικά που περιείχαν ενοχοποιητικά στοιχεία, προκαλώντας και πάλι ολέθρια αποτελέσματα στο περιβάλλον της Ραΐνας και στους κατοίκους της.
Εικόνα γ. Το λιοστασάκι μου στο οροπέδιο της Τέμπλας, απέχον ένα χιλιόμετρο από το ΚΥΤ της ΔΕΗ. Εντούτοις, συμφώνως προς το Εθνικό Κτηματολόγιο, το λιοστασάκι μου αυτό, ερήμην μου, (όπως βλέπετε) περιήλθε στην ιδιοκτησία του σημερινού σουλτάνου της χώρας που λέγεται ΔΕΗ.
