ΤΟ "ΑΧ" ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ....

ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ


Κυρίες και κύριοι. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προ ολίγων λεπτών προέβη στα εξής:
Κάλεσε τους αρχηγούς όλων των κομμάτων. Τους είπε ότι ντρέπεται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας ν’ αποκαλείται πρόεδρος μιας τέτοιας δημοκρατίας.
Τους είπε ότι το αναθεωρημένο σύνταγμα δεν του επέτρεπε να διαλύσει τη Βουλή και να κινηθεί εντός του νομικού πλαισίου γι’ αυτό κι έχει κατοχυρώσει την επιτυχία του εγχειρήματός του με τη βοήθεια του Υπουργού Εθνικής Αμύνης τουτέστιν του στρατού ο οποίος μέσα στις αρμοδιότητές του τις συνταγματικές έχει την υποχρέωση να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κυρίαρχου ελληνικού λαού και στην έσχατη ανάγκη να επεμβαίνει υπέρ αυτού.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τούς είπε ότι έφεραν τη χώρα σ’ αυτή την κατάσταση, είτε διότι είναι ανίκανοι, είτε διότι είναι μεν ικανοί αλλά διεξάγουν άνισον αγώνα. «Πάντως, μεταξύ μας» είπε ο κύριος Πρόεδρος, «ενώ μιλάμε για διαφθορά, αποφεύγουμε να πούμε ότι τίποτε δεν διαφθείρεται από μόνο του, χωρίς κάποιον διαφθορέα. Ο κύριος Πρωθυπουργός είπε σε ξένους προ καιρού ότι έχει να κάνει με μια διεφθαρμένη χώρα αλλά δεν ανέφερε πως την χώρα την διέφθειραν οι πολιτικοί της κι όλο το παρασιτικό περιβάλλον των πολιτικών της. Ένας αληθινός πολιτικός ψηφίζεται για τους αγώνες του υπέρ της επικράτησης του δικαίου και για τα έργα του. Ένας δήθεν πολιτικός ψηφίζεται για τους διορισμούς και τα ρουσφέτια του, δηλαδή ψηφίζεται από τους διορισμένους στο δημόσιο, τουτέστιν παίρνει την εξουσία με εξαγορασμένους ψήφους. Όμως τούτο είναι μια δήθεν δημοκρατική διαδικασία. Αγορασμένη δημοκρατία δεν υπάρχει. Κι αυτό κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη δημοκρατία και στα άλλα συστήματα διακυβέρνησης.

Ναι» είπε ο Πρόεδρος «εγώ νομίζω ότι φέρατε τη χώρα στην κατάσταση αυτή είτε λόγω του ότι είστε ανίκανοι, είτε λόγω του ότι είστε μεν ικανοί αλλά διεξάγετε άνισον αγώνα. Όμως εδώ και μήνες πρέπει να σας πω κύριοι ότι συχνά μεταμφιέζομαι, γίνομαι ζητιάνος, τραβεστί, τουρίστας, μετανάστης, απλός εργάτης, και προσεγγίζω τα στρώματα εκείνα του λαού που εσείς βαδίζοντας στα ξυλοπόδαρα της εξουσίας δεν μπορείτε ποτέ σας να προσεγγίσετε. Μπήκα στην καρδιά της πραγματικότητας, ακούω με τα ίδια μου τ’ αυτιά όσα λένε οι άνθρωποι του λαού. Οι άνθρωποι του λαού λοιπόν, οι εκτός των διορισμένων ψηφοφόρων σας, δεν ομιλούν πλέον για ικανότητα ή ανικανότητα. Οι άνθρωποι αυτοί που αποτελούν και την πλειοψηφία του λαού, αλλά και την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, λένε και ξαναλένε, ότι πιστεύουν ακραδάντως ότι έχουν να κάνουν με προδότες που υποκρίνονται ότι προσπαθούν να σώσουν τη χώρα, αλλά πρόθεσή τους έχουν να εφαρμόσουν την προσχεδιασμένη διάλυση της χώρας, την ταπείνωση και τον εξευτελισμό του λαού της, με απώτερο στόχο την σταδιακή και πλήρη εξαφάνισή της χώρας και του λαού. Δεν γνωρίζω αν η πίστη αυτή του λαού ευσταθεί. Όμως από τη στιγμή που αυτή είναι η πίστη του κι όχι απλώς η υποψία του, η διακυβέρνησή σας, ανεξαρτήτως καλών ή κακών προθέσεων, δεν εκπροσωπεί τον λαό, δεν σας νομιμοποιεί ενώπιον του λαού, κι έπρεπε αυτό να το λάβω σοβαρότατα υπόψιν. Είσαστε παράνομη εξουσία και ψευδώς αποκαλείστε εκπρόσωποι του λαού.

Κύριοι, μπρος στην πίστη αυτή του λαού, αν και είμαι σάρξ εκ της σαρκός σας, ένοιωσα σφοδρή την ανάγκη να συνταχτώ με αυτούς που το σύνταγμά μας θεωρεί ως κυρίαρχους, δηλαδή ένοιωσα την ανάγκη να συνταχθώ με τον λαό.

Γι’ αυτό και ζητώ απ’ όλους σας να παραιτηθείτε. Τόσο οι αρχηγοί των κομμάτων όσο και ολόκληρο το βουλευτικό σώμα. Να παραιτηθείτε ησύχως και να πάτε στα σπίτια σας ή όπου αλλού θέλετε. Πάει καιρός πολύς που άρχισα να σχηματίζω λίστα από τους σημαντικότερους Έλληνες που βρίσκονται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας και τους έχω ήδη καλέσει να αναλάβουν τη διακυβέρνησή της. Πρέπει να πω δε ότι την ελλιπή λίστα μου αυτή, την έχω ήδη συμπληρώσει με προσωπικότητες που βρήκα καταγεγραμμένες στις μαύρες λίστες ξένων μυστικών υπηρεσιών, κρατών που είτε έχουν συμφέροντα τα οποία συγκρούονται με την πρόοδο της χώρας μας, είτε που έχουν διεκδικήσεις επί των εδαφών και της εθνικής μας κυριαρχίας. Δύσκολο έργο να έρθουν στα χέρια μου αυτές οι λίστες, αλλά, ύστερ’ από τεράστιες προσπάθειες, έφερα εις πέρας το έργο αυτό. Διότι είναι εξόχως σημαντικό να γνωρίζεις το ποιοι βρίσκονται στις μαύρες λίστες των ξένων μυστικών υπηρεσιών. Όπως αντιλαμβάνεστε το να έχουν διεκδικήτριες δυνάμεις στη μαύρη λίστα τους κάποιον, αυτομάτως αυτό σημαίνει ότι αυτός ο κάποιος είναι ιδιαιτέρως επιβλαβής για τα συμφέροντα των διεκδικητριών αυτών δυνάμεων και ιδιαιτέρως επωφελής για την ίδια του τη χώρα…»

Κυρίες και κύριοι τηλεθεατές. Οι αρχηγοί των κομμάτων ως και ολόκληρη η Βουλή, έχουν ήδη παραιτηθεί. Αναμένουμε τις περαιτέρω εξελίξεις…






ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ:


ΕΛΛΑΔΑ 1999

Στον Κώστα Καρυωτάκη· στον Διονύσιο Σολωμό

Η Εκκλησία γυρεύει πελατεία,
κάνει εκπτώσεις, προσκαλεί τη νεολαία
να συνταχτεί με τη δική της τη σημαία
για νά ’βρει δύναμη και πλούτο κι ευτυχία.

Τα κόμματα γυρεύουν πελατεία·
θα κάμουν σίγουρα το άδικο πιο άδικο.
Αφίσες και μεγάφωνα, παράτες, μεγαλεία.
Ω θεία Ελλάδα, ω απέραντο σκυλάδικο.

Οι νταβατζήδες ψάχνουν πελατεία·
πουλούν το κρέας τους στην πιο φτηνή τιμή.
Μπορεί να βρίσκει την οδό της την ευθεία
ακόμα και η πιο στραβιά ψωλή.

*
Κανείς μη χάσει τις ειδήσεις των οχτώ.
Στην άσφαλτο, στο πάρκο, στην πλατεία
για κάθε γούστο τζάμπα δυστυχία
για κάθε βίτσιο αίμα αχνιστό.

Χαζοχαρούμενες κυρίες (σταρ τις λένε
της τηλεόρασης) πολύ ευγενικά
θα σας μυήσουν σε κηδείες και γενικά
θα απολαύσετε ανθρώπους που θα κλαίνε.

Γουλί κεφάλια, δήμιοι με γραβάτα,
για τα αφεντικά τους θα σας πουν
πού έβηξαν, πού έκλασαν και πώς αποπατούν
φορώντας φουστανέλες είτε φράκα.

*
Στεφανωμένος απ’ του ορίζοντα το φράχτη
το τέμπλο αγγίζω του πανάρχαιου βουνού.
Ράβδοι κοντά μου ηχηρότατου νερού.
Και να η θεότης του μεγάλου καταρράχτη.

Μοιράζει το αστείρευτο κορμί του
στ’ αγρίμια, στους αγίους, στους ληστές και στα πουλιά.
Ο ποιητής που στάθηκε, έχασε τη φωνή του
μόλις αντίκρυσε την τόση ομορφιά.

Η ανθισμένη του δορά χίλιους αιώνες
κρέμεται πλάι στο βραχόγκρεμο εκεί.
Κι αυτός να παίζει κομπολόι από σταγόνες
καθώς ολόγυμνος στην άβυσσο πατεί.


ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΑΝ ΚΑΙΟΜΕΝΗΝ
ΚΑΙ ΜΗ ΒΑΤΕΥΟΜΕΝΗΝ

Ρωτάς λοιπόν τι θα ψηφίσω εγώ;
Μα ξέρεις πάντοτε ψηφίζω το Θεό.

Και για να δώσω πλήρη απάντηση στα λόγια σου:
Η κάλπη βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια σου.


ΤΙ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ ΠΙΑ ΤΟ ΠΕΟΣ

Τώρα που ’σαι Ευρωπαίος
τι χρειάζεσαι το πέος;
Τι το θέλεις το αιδοίον
αφού ζεις εις Παρισίον;

Δώσ’ στους Τούρκους το Αιγαίον
εσύ είσαι Ευρωπαίον
κι Ευρωπαίον όταν είσαι
την πατρίδα σου ξεσκίσε.

Δώσ’ τη Θράκη στην Τουρκία.
Ήπειρον στην Αλβανία.
Τη Μακεδονία στα Σκόπια.
Εσύ έχεις βοσκοτόπια.

Τι τα θέλεις τα εδάφη
που όλο ξεσηκώνουν πάθη;
Δείξε μεγαλοψυχίαν
προς Βορράν και προς Ασίαν.

Κόψε γλώσσα κόψε πέος.
Τώρα είσαι Ευρωπαίος!
Παρθενώνα και Ηραίον
δώσε τα στον αρουραίον.

Έρχεσαι απ’ το Λας Βέγκας.
Διώξ’ το «μέγας». Είσαι «μέγκας»
και θα γίνεις πιο μεγκάλος
αν τα βλέπεις ως Βανδάλος.

Να γραφτείς και εις την ΣΙΑ.
Μα δεν είναι προδοσία
να μην έχεις τώρα πέος
αφού είσαι Ευρωπαίος.

Κατά βαθουλόν βεβαίως
τα ευρώ είν’ η ουσία
κι όχι πού ’σαι Ευρωπαίος·
κόψε το λοιπόν το πέος.


ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΟ ΚΑΛΑΜΙ

Καλάμι εσύ που ο τσιφούτης όλα τα λεφτά του εντός σου έχει μάσει
και δεν τολμά να παίξει μετά σού μην τύχει και τα χάσει.

Καλάμι που σε ίππευσε κι ο γάιδαρος των όνων η κουφάλα
και γύριζε σε στέκια επαρχιώτικα και φώναζε τον κόκκορα κεφάλα.

Καλάμι εσύ που σε ιππεύουν μπουρδολόγοι Αθηναίοι, Πατρινοί και
Αγρινιώτες
κι έτσι φαντάζονται πως είναι συγγραφείς και ποιητές και του Σωτήρος οι
ιππότες.

Καλάμι που σε ιππεύουν όσοι απ’ τους ομοίους τους παινεύονται για
όποια τυπωμένη τους βλακεία
κ’ ύστερα πάνε και πουλάνε μούρη σοβαρού, στοχαστικού μεγάλου ανδρός
στα καφενεία.

Καλάμι που σε ίππευσε ακόμα κ’ η Γυναίκα εκείνη από τη Ζάκυνθο του
Αγίου Σολωμού,
κι όσα κακά δεν εύρισκε στους άλλους τα ’φκιαχνε μονάχη από τον ίδιο της
το νου.

Καλάμι που σε ιππεύσαν κριτικοί κι εν τέλει εσύ κακό το τέλος είχες
γιατί ως λέγουν πάντα της ψωλής που ’ναι κοντή της φταίγανε οι τρίχες.

Καλάμι που σε ιππεύουνε αυτοί που μεταξύ τους δίνουνε και παίρνουνε
βραβεία
και κάνουνε τον Κώστα Καρυωτάκη απανωτά να φτάνει σε θανάτου
οργασμούς από αηδία.

Καλάμι που σε ιππεύουν όσοι πίσω απ’ αρχόντων κ’ ιερέων κουστωδία
κρύβονται για να κάνουνε επίσημη και νόμιμη την όποια δυσωδία.

Καλάμι περιμένεις από βάρβαρους ηγέτες ν’ αγαπήσουνε τα δώρα των
Μουσών;
Κοίτα τους υπουργούς τους με τι ζήλο οι αχρείοι παραχώνουνε το στόμα
των βρυσών.

Καλάμι δεν με νοιάζουν οι τιμές τους κι όλα εκείνα που ο Έλιοτ ονόμασε
κηλίδες
μα είναι που σκοτώνουν την ψυχή κάθε λαού για να την κάνουν
παλιοσίδερα και βίδες.



ΥΓ.
Καλάμι που σε δώσανε ως σκήπτρο στο Χριστό
για να του κάνουνε με σε τον εμπαιγμό χειροπιαστό

μα δεν ηξεύρανε πως ήσουνα το πλέον ταιριαστό
για βασιλέα ποιητή και για εξόριστο θεό.

Καλάμι όσοι είναι στα μετόπισθεν δεν ξέρουν
ποιος είναι όντως ο εχθρός και για ποιο λόγο υποφέρουν.

Κι ούτε μπορεί κανείς να φτάσει εκεί να τους το πει
γιατί τα νέα τούς τα φέρνουν αλλαγμένα οι εχθροί.

Αλλοίμονο στους αγγελιοφόρους.
Οι ψηφοθήρες θέλουν μόνο ψηφοφόρους

και πληρωμένοι χειροκροτητές
τους κρύβουν σα σκοτώνουν ποιητές.

Καλάμι μόνο αν βρίσκεσαι στην πρώτη τη γραμμή
ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός, πώς πολεμάει, και γιατί.



ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

12 ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ*

1

Στο δίχτυ σου από φιλιά σαν ψάρι σπαρταράω·
σκίσε το, αχ, στο σώμα σου μέσα να κολυμπάω.

2
Αυτός που μ’ έρωτα θαρρεί τον πόθο του θα σβήσει
δεν ξέρει ανήμερο θεριό πως πάει να ξυπνήσει.

3
Πως το θεριό είναι θήραμα το ’χουνε λησμονήσει
αφότου σακατέψανε τη γλώσσα και τη φύση.

4
Της προδοσίας λες φιλί, σού ’δωσα. Γύρνα πίσω
και μ’ ένα δεύτερο φιλί το πρώτο μου να σβήσω.

5
Στα μπούτια σου ανάμεσα έγραψες τις ασκήσεις
και μού πες «με τα χείλη σου, θέλω να μου τις σβήσεις».

6
Του δράκου σπέρμα μ’ έκαψε, με πνίγουνε τα φίδια
αφότου με τον Κέρβερο άρχισες τα παιχνίδια.

7
Ποτάμι είμαι, πάρε με, μες στη βαθειά σου κοίτη
πριν ξεχειλίσω και καούν του πάνω κόσμου οι κήποι.

8
Του Γαλαξία μού ’ριξες το δίχτυ να με πιάσεις·
ολόκληρη ζωή με τρως κι ακόμα να χορτάσεις.

9
Κατάρτια είναι τα κλαριά και το χορτάρι κύμα
και του ανθρώπου ο σκελετός η άγκυρα στο μνήμα.

10
Αν και τι είναι ο Θεός, αδυνατούν να πιάσουν
λένε πιστεύουν, τις καλές, τις σχέσεις τους μη χάσουν.

11
Βροντή, με ξύπνησες, κι αλί, μόνος ξανά, τι κρίμα.
Κανείς δεν ξύπνησε απ’ αυτούς που κείτονται στο μνήμα.

12
Θεός: η Φύση, τ’ Άπειρο, κι όλα που αγναντεύω
μα πάνω απ’ όλα η θηλυκή ύπαρξη που λατρεύω.





__________________
*Μαντινάδες· αρχικά, μαντικά ερωτικά δίστιχα, ομοιοκατάληκτα, δεκαπεντασύλλαβα συνήθως, που απαγγέλονταν στις ερωτικές-μαντικές τελετουργίες του Κλήδονα, κατά την παραμονή είτε ανήμερα του Θερινού Ηλιοστασίου.

ΤΟ ΑΧ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ (1 κείμενο + Ειδήσεις+ 1 κείμενο)..........

ΕΦΤΑ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ

1. «Κι αν διυλίζει κώνωπα, κάμηλον καταπίνει». Τους έμμισθους, φθονερούς και κακόβουλους φιλολόγους «μας» μου θυμίζει η παροιμία αυτή. (Κυρίως εκείνους των Νεοελληνικών Τμημάτων). Κι ακόμη τους κριτικούς. Τα λογοτεχνικά περιοδικά. Τις καλλιτεχνικές τηλεοπτικές εκπομπές. (Κυρίως αυτές για το βιβλίο). Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Οι άτιμοι. Μια ζωή. Αλλά, μην στεκόμαστ’ εδώ. Να παίξουμε λίγο. Τα φάρμακά σου φέρε τέχνη της ποιήσεως: «Κι αν διυλίζει κώνωπα, κάμηλον καταπίνει» / στον άγγελό του μια σταλιά νερό ποτέ δεν δίνει».
2. «Σα δεν θέλει να ζυμώσει, όλη μέρα κοσκινίζει». Κι αυτή, τους φιλολόγους «μας» μου θυμίζει. Μα και το Υπουργείο Παιδείας. Κυρίως αυτό, που είναι και Θρησκευμάτων. Κακό ψόφο να ’χει.
3. «Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γαμούσε τα παιδιά του». Αυτή η παροιμία μου θυμίζει γενικώς το εκπαιδευτικό «μας» σύστημα. Τους καθηγητές «μας» και τους δασκάλους «μας». Τους βολεμένους στο δημόσιο και στα φροντιστήρια. Μου θυμίζει ακόμη τους γονείς. Που συμμετέχουν κι αυτοί με καμάρι στον (επί πληρωμή) βιασμό των παιδιών τους. Όχι, δεν είναι μόνο οι καθολικοί ιερείς και καρδινάλιοι που γαμούν, βιάζουν παιδιά. Είναι και οι Έλληνες δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς… Γαμώ το καντήλι τους.
Α, ναι. Και η παραλλαγή της παραπάνω παροιμίας; «Δουλειά δεν είχε ο διάολος, ψείριζε το μουνί του». Κακό ψόφο να ’χει. (Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων). Που θέλει να φορτώσει στους μαθητές πολλές ξένες γλώσσες. Υπηρετώντας, εις βάρος των παιδιών, τ’ αφεντικά του, τους αποικιοκράτες. (Ποια ξένη γλώσσα ήξερε ο Ηράκλειτος; ποια ξένη γλώσσα ήξερε ο Λόρκα;). Ενώ τα παιδιά χρειάζονται άριστα ελληνικά. Για να επικοινωνούν με τον εαυτό τους και με το σύμπαν. Κι ακόμη χρειάζονται πολύ καλά αγγλικά. (Όπως μας υποχρεώνει η πραγματικότητα της εποχής μας). Για να επικοινωνούν με τους άλλους λαούς.
4. «Ο ξένος και ο ποταμός τον τόπο τους γυρεύουν». Όχι μόνο ο ξένος ξενιτεμένος. Αλλά και ο ξένος που «το έπαιξε δικός σου» για όσο τον βόλευε, μα όντας κατά βάθος ξένος, πήγεν εντέλει στον τόπο του, στους δικούς του.
Και, όχι μόνο ο κακοποιημένος ποταμός. (Χάθηκαν πανέμορφα χωριά, οικισμοί πανάρχαιοι, κλιμακωτοί κήποι, γέφυρες, αλώνια, σπήλαια, πηγές, μύλοι, παραμυθένιοι, θρυλικοί τόποι, στην πλούσια κοιλάδα του Αχελώου. Μα δεν έγινε καμιά επανάσταση, δεν έπεσε καν μία πιστολιά. Από ποιόν να πέσει; Όσοι (ω)φελούσαν σ’ αυτό τον τόπο ήσαν εξόριστοι στην Ανατολική Ευρώπη ή φυλακισμένοι, παράνομοι ή στα καράβια που πήγαιναν Αμερική κι Αυστραλία, στα τραίνα που πήγαιναν Γερμανία). Όχι μόνο ο ποταμός, μα και η γλώσσα, λέω εγώ, τον τόπο της γυρεύει. Κι επειδή τον τόπο της γυρεύει, από μόνη της θα σωθεί, από τη δύναμη της ροής της θα σωθεί. Θ’ αναγκάσει το στόμα να τη λέει σωστά. Γιατί το «σωστό» στη γλώσσα είναι φυσικός νόμος. Θα ξαναπάει στην κοίτη της η γλώσσα. Η ίδια δεν θ’ αντέξει να λένε το επικεφαλής επικεφαλή, το ελέχθη λέχτηκε· να αποφεύγουν τα -έως της γενικής με τόση προσπάθεια κι εμπάθεια· να κάνουν το Πλάτων Πλάτωνας, το Αγαμέμνων Αγαμέμνωνας, χωρίς κανένα λόγο, είτε, με μόνους λόγους, την κακαισθησία τους και τον φθόνο τους.
Κι αν θες φιλό-σοφε να μιλήσεις με σοφία για το τίποτα, πρέπει πρώτα να το κάνεις τίποτε. Πόσες φορές θα σου το πω; «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις»: Τι-ποτέ. Γιατί δεν λες ουδέποτα, μηδέποτα, οπωσδήποτα, οτιδήποτα. Λες ουδέποτε, μηδέποτε, οπωσδήποτε, οτιδήποτε. Λες τι και ποτέ, δεν λες τι και ποτά.
5. Τ’ άσπρο σκυλί κάνει ζημιά στου μπαμπακιού την αγορά. Αν το άσπρο σκυλί κάνει ζημιά, φαντάσου τη ζημιά που κάνει ο άγγελος. Εγώ βεβαίως δεν ξέρω αν είμαι κάτι από τα δυο. Ξέρω μονάχα ότι μ’ έχουν διώξει. Από του μπαμπακιού την αγορά, από σπίτια, από σχολεία, βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια… Όλη η γη γεμάτη περιφραγμένα οικόπεδα. Μου έχει μείνει μόνο ο μέσα μου κι ο έξω ουρανός.
6. Για το χατίρι του αητού... Μα δεν το ξέρετε ούτε αυτό; Ήταν κρυμμένος ο λαγός στην τούφα γιατί έφερνε γύρες από πάνω του ο αητός. Και βρήκε την ευκαιρία η χελώνα και προσπαθούσε να γαμήσει το λαγό. Και της είπε τότε ο λαγός: Για το χατίρι του αητού, γάμα κι εσύ χελώνα.
Την είπα σε φίλο μου Κύπριο αυτή την παροιμία και μου είπε: «Σκοπιανούς μου θυμίζει αυτή. Σκόπια και Τούρκους στρατοκράτες μου θυμίζει. Αυτοί, αυτοί είναι η χελώνα… κι εμείς, εμείς είμαστε ο λαγός».
7. Κι απ’ τα εφτά χωριά τον διώχνουνε, αυτόν που λέει την αλήθεια. Εφτά πέπλα φορά η Ιστάρ. Σε κάθε πάτωμα που κατεβαίνει, απαλλάσσεται κι από ένα πέπλο. Ώστε στο τελευταίο πάτωμα να είναι γυμνή. Μα δεν μπορείς να κάνεις έρωτα μαζί της. Το τελευταίο πάτωμα, είναι το πάτωμα του Θανάτου. Ο οποίος, είναι, ολίγον τι ευσπλαχνικός, μα και χαιρέκακος… Με καθρέφτες στέλνει το σώμα τής Ιστάρ στον επάνω κόσμο. Με τα είδωλά της πλαγιάζουμε. Κι επειδή ένα είδωλο δεν μπορεί ν’ αδειάσει από μέσα μας του πόθου το αλάτι που μας κεντρίζει διαρκώς, τρέχουμε από είδωλο σε είδωλο… Και μας λένε γυναιμανείς, μουνομανείς και διάφορα τέτοια…οι ανέραστοι…τα μουλάρια…Δεν ξέρουν ότι μας την έφερε ο Θάνατος. Κι ούτε τα είδωλα ξέρουν πως είναι είδωλα. Νομίζουν ότι είναι γυναίκες που τις απατούμε…
Α, ναι, η αλήθεια. «Και τι είναι η αλήθεια;», ρώτησε ο Πιλάτος τον Ιησού. «Άντε τώρα να εξηγήσεις σ’ έναν Πόντιο τι είναι η αλήθεια», σκέφτηκε ο Ιησούς. Και σώπασε.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ («Κοντέινερ»), Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

_______________
Από μήνυμα του Πάνου Σαββόπουλου, Τρίτη, 6 Ιουλίου 2010:

«….Άκου όμως και τούτο σε σχέση με την άθλια θεοκρατοπαιδία μας που εμπνέεται από τα εκάστοτε συνδικαλιστικά (απο)κομματόσκυλα: «Εν αρχή έπλασεν ο Θεός τους ηλιθίους. Αυτό το έκανε μόνον δια εξάσκησιν. Είτα δε έπλασεν τα σχολικά συμβούλια» (Μαρκ Τουαίν)

ΕΙΔΗΣΕΙΣ
1

Από το ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΡΥΕΝΩΝ, ΕΘΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ -109- , κυκλοφόρησε η αριστουργηματική μελέτη του

Βασίλη Γ. Μαραγκού:

ΠΑΪΣΙΟΣ ΧΙΛΑΝΔΑΡΙΝΟΣ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΒΡΑΤΣΗΣ
(από την ορθόδοξη ιδεολογία στη διάπλαση της βουλγαρικής ταυτότητας)

με πρόλογο του Πασχάλη Μ. Κιτρομηλίδη.
Βιβλιοθήκη Ιστορίας των Ιδεών – 6, Αθήνα 2009

2

Από τις εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 2010

Κυκλοφόρησαν τα μικρά δέκα του Σάββα Παύλου*


ΣΕΛΙΔΑ 14, διαβάζω:

«Αγκίρε, η μάστιγα του Θεού» ή πρέπει να σταματήσει το κακό- οι νεόπλουτες και σπαστικές ΗΠΑ να δεχτούν τον Κανόνα, να πάρουν, επιτέλους, την απόφαση

Σκληροί κονκισταδόρες πηδούσαν από τα πλοία στην ακτή με σπαθιά, αρκεβούζια και κανόνια, έτοιμοι για λεηλασία και σφαγή. Είχανε φτάσει σιγά σιγά όλα τα αποβράσματα της Ευρώπης, κι όσοι το δήλωναν πως ήσαν τέτοιοι κι όσοι το κρύβαν. Κι ανελέητα ξεκινούσαν με τα πρωτόφαντα άλογά τους. Βλέμμα αρπακτικό μετρούσε βίαια την άγνωστη γη, μια ολόκληρη ήπειρος θα σώριαζε τα πλούτη της στα πόδια τους.

κι ένας γραμματικός που καταγράφει, απορημένος, για όσα βλέπει να πράττουν και να λεν. Θλιβεροί και αποτρόπαιοι, τι (λίγα) μπορούσαν να καταλάβουν. Γιατί, πόσο θα κρατούσε αυτό; Δέκα, είκοσι, διακόσια χρόνια; Στο τέλος, θα γινόταν αυτό που έπρεπε, μια ήπειρος ακόμη θ’ αναγνώριζε πως ο Όμηρος είναι ο πρώτος ποιητής.


_________________

* Είναι καλό που ο φίλος Σάββας με διογένειο παρρησία και ηρακλείτεια τόλμη, στο περιοδικό του ΜΙΚΡΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ, επισημαίνει λάθη και «παρεκτροπές», στην μετάφραση της Οδύσσειας από τον Δ. Ν. Μαρωνίτη. Γιατί έχω βαρεθεί να σιχαίνομαι τους γλείφτες και τους δουλικά λιβανίζοντες (τα «σίγουρα» ονόματα) σ’ αυτή τη χώρα. Θέλω όμως να υπενθυμίσω ότι όλοι που μετέφρασαν τον Όμηρο στα σύγχρονα ελληνικά, έχουν τις καλές και τις κακές τους στιγμές. Για μένα μετράει που επιχείρησαν με αγάπη κι έφεραν σε πέρας αυτό τον άθλο, ώστε μες από διαφορετικούς τρόπους ν’ απολαμβάνω πάντα εγώ τον ένα τρόπο του Ομήρου. Και είμαι σε όλους τους ευγνώμων. Νοιώθω δε ευτυχής και συγκινημένος βαθύτατα που αυτή την ώρα (κατά την οποία οι μαύροι μάγοι της παγκόσμιας τοκογλυφίας, με τη βοήθεια των εγχώριων ταχυδακτυλουργών, προσπαθούν να βυθίσουν τους Έλληνες στην απόγνωση) ο Μαρωνίτης πράττει το άριστο: γίνεται ψυχαγωγός, διαβάζοντας, (απαγγέλοντας) δημόσια, την Οδύσσεια.




Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ο Έρωτας δεν κήρυξε ποτέ δόγματα, δεν αναζήτησε μαθητές και οπαδούς, δεν προσπάθησε να προσηλυτίσει κανέναν, δεν ίδρυσε θρησκεία για να λατρεύεται, δεν έκανε ποτέ προπαγάνδα, δεν συνεργάστηκε με καμμιά εξουσία για να επιβληθεί και να επικρατήσει, δεν έγινε ποτέ ιδιοκτησία κανενός ατόμου, καμμιάς ομάδας, κανενός έθνους, καμμιάς αυτοκρατορίας. Κι όμως, όλα τα όντα, από τους ανθρώπους μέχρι τα δέντρα και τα ζώα, από τις κάμπιες μέχρι τους ήλιους και τους γαλαξίες, είναι οπαδοί του, τον λατρεύουν, τον υπηρετούν, με χαρά. Δεν είναι λοιπόν αυτός ο πιο μεγάλος θεός;

*
Ο ποιητής, όντας ένας ερωτευμένος με τη Ζωή, ένας (ευρισκόμενος) πριν από την πτώση (Αδάμ, Άνθρωπος), ένας που έχει νικήσει τον ιστορικό χρόνο (τον Χρόνο-Κρόνο), φανερώνει τα πράγματα στον ερωτικό τους χρόνο, στην Αγάπη, που είναι η διαρκής Αστραπή.
Αλλά οι άνθρωποι δεν αντέχουν τον παράδεισο, κανένα κλουβί δεν μπορεί να κρατήσει την αστραπή. Γι’ αυτό οι ανθρώπινες κοινωνίες στάθηκαν πάντοτε αμυντικές και κάποτε επιθετικές, μπροστά στον κίνδυνο που αποτελούν γι’ αυτές τόσο ο έρωτας όσο κι ο ποιητής.
Οι ερωτευμένοι, μέσα στον ενθουσιασμό τους (ένθεοι), βιώνοντας την απόλυτη ικανοποίηση, ζώντας στην συν-ουσία, βλέπουν τα πράγματα στο αληθινό τους μέγεθος, γνωρίζουν την πραγματική τους αξία, γίνονται αθώοι κι αδίσταχτοι σαν τα παιδιά και υπακούοντας μόνο στον κεραυνό του έρωτα που οιακίζει (κυβερνά) τα πάντα, δεν υποτάσσονται σε καμμιά ανθρώπινη εξουσία. Αυτό δεν συμφέρει τις κοινωνίες που θέλουν ανθρώπους γεμάτους άγνοια κι αισθήματα ενοχής, εύκολα υποτασσόμενους κι εύκολα ελεγχόμενους, έτοιμους να τραφούν με ψεύδη και υποκατάστατα. Εξάλλου, οι ερωτευμένοι, ζώντας στο παραδείσιο, θεϊκό επίπεδο, θυμίζουν στους ανθρώπους το επίπεδο εκείνο στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκονται οι άνθρωποι και δεν μπορούν να βρίσκονται, εξ αιτίας του συνειδησιακού τους ύπνου και της πνευματικής τους οκνηρίας. Το επίπεδο αυτό φανερώνει στους ανθρώπους τη λειψότητά τους, γι’ αυτό και πρέπει να το εξαφανίσουν, όπως πρέπει να εξαφανίσουν κι εκείνους που υπενθυμίζουν την ύπαρξη του επιπέδου αυτού. Έτσι, τον μεν έρωτα, όταν δεν τον εξοντώνουν άμεσα, τον εξοντώνουν έμμεσα, υποβιβάζοντάς τον σε κάτι πλήρως ελεγχόμενο κι εναρμονισμένο με το επίπεδό τους: τον γάμο και την πορνεία. Όσο για τον ποιητή-νυμφίο-εραστή, αυτόν, όταν δεν τον σκοτώνουν, τον εξορίζουν ή τον φιμώνουν με χίλιους δυο τρόπους.

*
Αλλά τι γίνεται με την περίφημη προσπάθεια του ανθρώπου να φτάσει στη θέωση; Ιδού τι θα μπορούσε να μας αποκαλύψει ένας αρχαίος ελληνικός μύθος:
Στους γάμους του Πηλέως και της Θέτιδος, προσκαλούνται όλοι οι θεοί, αλλά δεν προσκαλείται η θεά Έρις. Σ’ ένα γεγονός όπου πρωταγωνιστεί ο Έρως αποκλείεται η Έρις.
Εδώ ο άνθρωπος θέλει να ενωθεί με το θεϊκό (θνητός που νυμφεύεται θεά), ακολουθώντας τη ριζωμένη στην άγνοια, ρομαντική και λαθεμένη άποψη, που θέλει τον μισό Κόσμο καλόν και τον άλλο μισό κακόν, αγνοώντας την ουροβόρο φύση του Κόσμου, όπου το «καλό» τρέφει το «κακό» κι όπου το «κακό» τρέφει το «καλό».
Αυτός που απορρίπτει τον μισό Κόσμο, αγνοώντας την ενιαία φύση του Κόσμου δεν εννοεί ότι η απόρριψη του μισού Κόσμου, σημαίνει απόρριψη ολόκληρου του Κόσμου, και συνάμα δεν εννοεί πως η αποδοχή του μισού Κόσμου σημαίνει αποδοχή ολόκληρου του Κόσμου.
Στον γάμο του Πηλέως και της Θέτιδος, μέσω της Έριδος απορρίπτεται και ο Έρως, μέσω του Έρωτος προσκαλείται και η Έρις. Και πράγματι η Έρις είναι παρούσα στον γάμο αυτόν, και διά του Έρωτος, δημιουργεί τον πιο φημισμένο πόλεμο που γνώρισε ποτέ το ελληνικό σύμπαν. Όσο για τον Έρωτα, είναι παρών, σ’ όλη αυτή τη μακρόχρονη έριδα, μέχρι να σκοτωθεί και ο τελευταίος μνηστήρας, πολύ μακριά από την Ιωλκό, τη Σπάρτη, την Τροία ή το Άργος, στη βαθύκολπη, πατρίδα του ποιητή, στην Ιθάκη.

*
Αλλά ο έρωτας δύο ανθρώπων, στο ανώτερο επίπεδό του, μπορεί να γίνει, αυτό που στην Ορθοδοξία ονομάζεται Πλήρωμα, αυτό που στον Ταοϊσμό και στον Βουδισμό αποτελεί την τελείωση, τη θέωση, και συμβολίζεται με την ένωση του Λωτού και του Κεραυνού. Ιδού πώς η ποίηση καταγράφει το φτάσιμο αυτό:

H MEΓAΛH EΠIΣTPOΦH
(απόσπασμα)

«…Φτερά πιο δυνατά από τα πόδια σου δεν ένοιωσα ποτέ πάνω στους ώμους μου.
Nά ’μαι που τερματίζω εδώ μες στο κορμί σου εκστατικός όλους τους δρόμους μου».


Ή ακόμη:

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ
(απόσπασμα):

«…Στον Mπεντελγκέζε ορκίζομαι τον Mέγα
ομώνω στον Ωρίωνα και στον Bέγα
είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι και οι στερνοί θεοί
εγώ το Άλφα είμαι και τ’ Ωμέγα εσύ.
Aπ’ της Γυναίκας και του Άντρα τη λατρεία
είναι που ανθίζουν τα κλαδιά του Γαλαξία.

Mέσα στο χέρι της το χέρι μου κρατεί
και περπατάμε στην απέραντη τη γη.
Ποιον θα μπορούσε η γύμνια μας τάχατες να πειράξει
όταν τη λάμψη μας ουδείς αντέχει να κοιτάξει;



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ («Κοντέινερ»), Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010।
___________________
Σημείωση: Η πρώτη ζωγραφιά είναι του Ιερώνυμου Μπος। Η δεύτερη είναι του Γιώργου Σταθόπουλου (από το κοινό βιβλίο μας ΑΛΕΚΤΩΡ Ο ΕΡΑΣΜΙΟΣ).