Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ΑΧ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2011


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει· ο χρόνος
όλα τα φθείρει· τίποτε
δεν είναι πιο ταχύ από το χρόνο, τίποτε
δεν είναι πιο αργό.
Ο χρόνος είν’ ακίνητος κι ο χρόνος
είναι το μόνο που κινείται εδώ,
εδώ,
εδώ,
εδώ,
πού εδώ;


Χρόνος κυκλικός των Πυθαγορείων, του Έρμιππου, του Νίτσε.
Χρόνος σπειροειδής κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του κοχλία, των ιστών της αράχνης και των γαλαξιών.
Χρόνος εναντιόδρομος του Σκυθίνου.
ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ
Χρόνος του Εκκλησιαστή, όπου «το γενόμενον ήδη εστί και το γίγνεσθαι ήδη γέγονεν».
Χρόνος πύρινος με στιγμή τη σπίθα της φωτιάς.
Χρόνος πέτρινος με στιγμή τον κόκκο της άμμου.
Χρόνος νέρινος με στιγμή σταγόνα, στάζοντας από την οροφή του σπηλαίου πάνω στη μικρή λίμνη, γράφοντας γύρω της τον κύκλο της αιωνιότητας.
Χρόνος που διαστέλλεται μπροστά στη φρίκη.
Χρόνος που συστέλλεται μπροστά στην ομορφιά.

Κάποτε ένας μοναχός απομακρύνθηκε από το μοναστήρι για να κάνει έναν περίπατο στο δάσος. Εκεί που βάδιζε διαλογιζόταν πάνω στη φράση των γραφών «χίλια έτη του κόσμου τούτου ως μία ημέρα παρά Κυρίω» και προσευχήθηκε στο Θεό να του αποκαλύψει την έννοια αυτής της φράσης. Ξάφνου από τη λαγκαδιά ξεκί¬νησε ο κελαηδισμός ενός αηδονιού. Ο μοναχός σταμά¬τησε και άκουγε το αηδόνι μαγεμένος. Κάποια στιγμή το αηδόνι σώπασε κι ο μοναχός ξαναπήρε τον δρόμο προς το μοναστήρι. Όμως εκεί κανένας δεν τον γνώρι¬ζε, μα ούτε κι αυτός γνώριζε κανέναν. Είπε τ’ όνομά του. Δεν τους θύμιζε τίποτε. Έψαξαν τότε στα αρχεία. Εν τέλει βρήκαν ότι ο μοναχός που έζησε στο μοναστή¬ρι με το όνομα αυτό, είχε εξαφανιστεί πριν τετρακόσια χρόνια.

Χρόνος ουροβόρος.
Χρόνος Κρόνος που τρώει τα παιδιά του.
Χρόνος του Σοφοκλή, του Πάουλ Φλέμιγκ, του Σολωμού, του Σεφέρη, του 'Έλιοτ, του Μπόρχες, του Καβάφη.
Χρόνος δημιουργός, χρόνος συντηρητής, χρόνος κα¬ταστροφέας.
Χρόνος ενθυμητής, χρόνος παρηγορητής, χρόνος λήθη.
Χρόνος αντίδοτο στο χρόνο.
Χρόνος γιατρός των πάντων στον Ερωτόκριτο.
Χρόνος δίχτυ ψυχών.
Χρόνος κάρμα των ινδουιστών και χρόνος ανταπό¬δοση του Αναξίμανδρου.
Χρόνος της εισπνοής και της εκπνοής, της μέρας και της νύχτας, του θέρους και του χειμώνα, του έρωτα και του θανάτου.
Χρόνος των 18.000 ετών του Μεγάλου Ενιαυτού.
Χρόνος των 4.320.000 ετών του κύκλου της Μαχαγιούγκα.

..
Περιστρεφόταν με αχτίνες λαμπερές· δεν ήξερε αν ήταν
λουλούδι ή τροχός. Γύρω η άμμος
.
Χρόνος άπειρος:
Υπάρχει ένα σιδερένιο βουνό, χίλια μέτρα ψηλό, χίλια μέτρα μακρύ, χίλια μέτρα πλατύ. Κάθε χίλια χρονιά ένα πουλάκι έρχεται και ξύνει μια φορά το ράμφος του πάνω στην πλαγιά του βουνού. Τα χρόνια που θα περάσουν μέχρι να σωθεί το σιδερένιο βουνό από το ξύσιμο του ράμφους πάνω του δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα. Που δεν έχει αρχή, ούτε τέλος. Και που όμως, μπορείς να τη σχηματίσεις, πάνω σ’ ένα μικρό κομμάτι χαρτί, φκιάχνοντας έναν κύκλο, επαληθεύ¬οντας τον αρχαίο λόγο πως «το απόλυτο περιέχεται στο σχετικό». Άλλωστε κάθε χρονικό διάστημα είναι άπειρο, αφού αν επιχειρήσουμε να τμήσουμε οποιοδήποτε διά¬στημα, θα το τέμνουμε επ’ άπειρον, βρίσκοντας πως το λίγο είναι πολύ και πως το πολύ είναι λίγο:

«Του πρωινού η δόξα διαρκεί μόνο μια ώρα·
όμως μες στην καρδιά δεν διαφέρει
απ’ το γιγάντιο πεύκο που η ζωή του φτάνει χίλια χρόνια».
* * *

Χρόνος του Αϊνστάιν, σαν μια μηχανή καμωμένη α¬πό αραβικούς αριθμούς κι ελληνικά γράμματα.
Χρόνος του βιβλίου, όπου η αρχή και το τέλος βρίσκονται ταυτόχρονα εκεί, πριν την αρχή της ανάγνωσης και μετά το τέλος της ανάγνωσης.
Χρόνος του Ηράκλειτου*, όπου «αιών παις εστί παίζων πεσσεύων, παιδός η βασιλείη» (ο χρόνος είν’ ένα παιδί που παίζει πεσσούς· του παιδιού είναι η βασιλεία).
Χρόνος καθρεφτισμένος στο χρόνο.
Χρόνος κλεισμένος σ’ ένα ερημοκλήσι.
Χρόνος κομματιασμένος στα χαρτιά της τράπουλας.
Μου είπε να της ρίξω τα χαρτιά. Της είπα πως δεν ξέρω να ρίχνω χαρτιά κι ούτε ποτέ μου μ’ ενδιέφερε να ξέρω. Της είπα πως μ’ αρέσει να μιλώ για τα χαρτιά και πως μια τέτοια συζήτηση ίσως βοηθούσε στην αυτο¬γνωσία της. Μου είπε πως αυτή την ενδιαφέρει να μά¬θει τι θα της συμβεί αύριο. Της είπα πως δεν μπορεί να γνωρίσει τι πραγματικά θα της συμβεί αύριο, όπως δεν γνωρίζει τι πραγματικά της συνέβη χτες κι όπως δεν γνωρίζει τι πραγματικά της συμβαίνει σήμερα.
Χρονιάρες μέρες· παίζουμε χαρτιά. Παίζουμε κυ¬ρίως 31. Παίζουμε χαρτιά· ίσως για να μιμηθούμε το παιδί, που είναι ο χρόνος του Ηράκλειτου και που έχει την εξουσία. Ίσως για να ’χουμε την ψευδαίσθηση ότι συμβασιλεύουμε με το παιδί. Ίσως για να κερδίσουμε. Εδώ που μόνος νικητής είναι ο χρόνος.
Γενεά έρχεται και γενεά πορεύεται και η τράπουλα μένει εις τον αιώνα, πολύχρωμες φιγούρες μαγικές, με μιαν αρίθμηση που φτάνει ως το 10, που είναι η επι¬στροφή στο 1 και στο 0, συνύπαρξη του είναι και του μη είναι, καθ’ ομοίωση του Κόσμου που είναι και που
συνάμα δεν είναι.
Γενεά έρχεται και γενεά πορεύεται και η τράπουλα μένει εις τον αιώνα, έχοντας 52 χαρτιά, όσες και οι ε¬βδομάδες του ετήσιου κύκλου· έχοντας 4 τύπους χαρ¬τιών, όσες και οι εποχές του έτους.
Γενεά έρχεται και γενεά πορεύεται και η τράπουλα μένει εις τον αιώνα, με τις φιγούρες της χωρισμένες στις δυο ηλικίες της ζωής (νιότη - γήρας) κι επίσης χωρισμέ¬νες σε δύο χρώματα (κόκκινο - μαύρο), που αντιστοι¬χούν στις μέρες και στις νύχτες, στον έρωτα και στο θά¬νατο.

Δεν έπαιζε χαρτιά, μα τα ’βλεπε
σα να ’ναι ο καθρέφτης της ζωής.
Δεν έπαιζε χαρτιά, όμως μια σχέση
σα να υποψιάζονταν ανάμεσα
στο χρόνο του Ηράκλειτου και στα χαρτιά.

Δεν έπαιζε χαρτιά, ποτέ δεν κάηκε
παίζοντας στα χαρτιά 31. Όμως να,
31 χρόνια όταν έκλεισε
φάνηκε στους κροτάφους του η στάχτη.


Σε άλλους φαίνεται η στάχτη στους κροτάφους, σε άλλους το αίμα στην καρδιά. Σ’ αυτούς ανήκει ο Κα¬ρυωτάκης, που αυτοκτόνησε στα 32 του, αφού πρώτα είχε γράψει αυτό:

Είκοσι χρόνια παίζοντας
αντίς χαρτιά βιβλία
είκοσι χρόνια παίζοντας
έχασα τη ζωή.

Φτωχός τώρα ξαπλώνομαι
μια εύκολη σοφία
ν’ ακούσω εδώ που πλάτανος
γέρος μου τη θροεί.


Φύλλα των βιβλίων, φύλλα της τράπουλας, φύλλα του πλάτανου. Ο Καρυωτάκης είναι τα φύλλα του πλά¬τανου που προτιμά· είναι η σοφία της φύσης, όπου θέλει να επιστρέψει. Και το κάνει, μ’ έναν τρόπο που κανείς μεσάζων δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Το δάχτυλο-φαλλός δείχνει το κέντρο-μήτρα όπου αναπαράγεται ο χρό¬νος. Το δάχτυλο-πιστόλι δείχνει το κέντρο-καρδιά ό¬που εδρεύει το αδιέξοδο. Το δάχτυλο-βλήμα, ανοίγει μια διέξοδο στην καρδιά. Όχι για να βγεις έξω από τον χρόνο, πράγμα αδύνατο, αλλά για να βγεις έξω από τη συνείδηση του χρόνου.
(Κ’ ίσως ο χρόνος του Ηράκλειτου είναι βασιλιάς, ακριβώς γιατί είναι παιδί. Τα παιδιά βρίσκονται έξω α¬πό τη συνείδηση του χρόνου. Τα παιδιά ζουν στη χρυσή εποχή όπου βασιλεύει ο Κρόνος.)
* * *

Χρόνος εκεί που η Περσεφόνη φύσηξε και άσπρισε
ο ύπνος των πραγμάτων.
Χρόνος μαρμαρωμένος όπου
δεν θα μπορούσες να σηκώσεις ένα πούπουλο.
«Σαν τις Καρυάτιδες τα υψωμένα μας χέρια,
κρατούν το γρανίτινο βάρος τον χρόνου.
Και νικημένοι εμείς
θα ’μαστε πάντα κερδισμένοι».


Χρόνος της αστραπής και χρόνος της χελώνας.
Η χελώνα είναι το όρος που κινείται επειδή η πετα¬λούδα και η κουρούνα έχουν πίστη όση ο κόκκος σιναπιού. Το όρος της χελώνας κινείται, όχι όμως και τα βουνά. Κι όμως τα βουνά δεν είναι παρά κύματα πάνω στα οποία οι μικροοργανισμοί άνθρωποι προφθάνουν να χτίσουν τα σπίτια τους και τα σπίτια των θεών τους και να ζήσουν επί αιώνες, με την ίδια άνεση που άλλοι ορ-γανισμοί προφτάνουν να χτίσουν και να ζήσουν πάνω σ’ ένα κύμα νερού, πάνω σ’ ένα κύμα αίματος ή φωτός.

Χρόνος της άγνοιας οπού όλα είναι μέλλοντα.
Χρόνος της γνώσης όπου όλα είναι παρελθόντα.
Χρόνος της αγάπης οπού όλα είναι παρόντα.
Χρόνος του Απόλυτου Ήλιου όπου όλα έχουν την ηλικία του φωτός.

* * *
Ποια μουσική φυσάει και λυγίζουνε τα χάλκινα σπαθιά και
κυματίζουν όπως μούσκλα σε τρε¬χούμενο νερό; Ποια μουσική;
Φυσά ο χρόνος και γυρίζει η φτερωτή των εποχών.
Κύμα σηκώνεται και κύμα πέφτει.
Του φεγγαριού τα γυρίσματα και τα έμμηνα
των γυναικών.
Το χνούδι του ροδάκινου και το φούσκωμα του βυ¬ζιού. Ο νόστος
του άσπρου τραγουδιού της μυγδαλιάς. Φυσά ο χρόνος.


Χρόνος άνεμος, παρασέρνοντας
μέλη ανθρώπων και κλωνάρια
γαλαξιών, τινάζοντας τη γύρη... Χρονοστρόβιλος.

Χρόνος της βροχής των στιγμών.
Χρόνος παγωμένος όπως στους «Εξόριστους».
Χρόνος που πηγάζει από το χρόνο.
Χρόνος που εκβάλλει στο χρόνο.
Χρόνος στιγμές νερού.
Χρόνος κλωστή νερού, όπου οι στιγμές κυλούν σα χάντρες.
Χρόνος σχοινί νερού που κρέμεται από τα πράσινα γένια του βράχου.
Χρόνος θεόμορφος καταρράχτης.
Χρόνος ποτάμι. Χρόνος θάλασσα.
Χρόνος της Αποκάλυψης, όπου «χρόνος πια δεν υ¬πάρχει». Μόνο μια κρυστάλλινη θάλασσα, μπρος στις ε¬φτά φωτιές του Θεού. Ο χρόνος καταργείται μπροστά στο πνεύμα. Ή αλλιώς: Για τη συνείδηση που ζει μέσα στα πάντα (παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα), όλα είναι παρόντα. Η αιωνιότητα γίνεται μια θάλασσα ακί¬νητη σαν γυάλινη. Και οι εφτά γλώσσες της φωτιάς (μέσα στην απόλυτη κατανόηση) μιλούν τη μία γλώσσα της σιωπής.

ΥΓ.: Είπα τόσα πολλά για τον χρόνο και παρέλει¬ψα να δώσω τον ορισμό του. Λοιπόν, χρόνος είναι ο χρόνος.

*******

ΕΙΔΗΣΕΙΣ
१। Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ το βιβλίο του
Αργύρη Χιόνη

Ο,ΤΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ
ΜΕ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ

(ποίηση δωματίου)

Συνοδεύεται και από σιντί με απαγγελίες και τραγούδια πάνω σε ποίηση Αργύρη Χιόνη.
Ένα δείγμα:

ΤΑΜΑ

Αυτό το άγριο φως
θα το εξημερώσω
μόνο για σένα

από αγκαθοστέφανο
θα γίνει φωτοστέφανο.

२।Κυκλοφορεί το βιβλίο του Μίμη Σουλιώτη Παλιές ΗΛΙΚΙΕΣ, εκδόσεις Ερμής.
Ένα δείγμα:

ΑΡΓΩ



Γοργή Αργώ, Αργείοι,
γοργή Γοργώ, αχρείοι.



३।Κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση το βιβλίο του Χρήστου Κουβαρά

ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ।

Στο βιβλίο αυτό ο Χρήστος Κουβαράς υποστηρίζει κι αποδεικνύει ότι η ομηρική Ιθάκη, για χίλιους δυο λόγους, άλλη δεν είναι παρά η σημερινή νήσος Ιθάκη, κι όχι η Κεφαλλονιά είτε η Λευκάδα, που άλλοι λαθεμένα (κατά τον Κουβαρά και κατ’ εμέ) υποστηρίζουν.


Τηλέφωνα: 6977210614 και 2109958100



*******







Ο ΗΡΑKΛEITOΣ



AYTOΣ

Aυτός είν’ ο θαυμάσιος Hράκλειτος, ο μεγαλόφρων,
ο υπερόπτης κι οχλολοίδορος,
ο αινικτής, ο κοκκιστής, ο σκοτεινός.
Aπό τον Όμηρο κι απ’ τον Hσίοδο
από τον Πυθαγόρα και τον Ξενοφάνη
έμαθε τι δεν του χρειάζονταν
κ’ είπε «εδιζησάμην εμαυτόν».
Έγραψε στο βιβλίο του «Περί Φύσεως»
λόγια δοσμένα απ’ του Σύμπαντος τον Λόγο,
κείμενα πού ’χουν το ρυθμό αστερισμών.
Έκαμε ψυχοκόρη τη φωτιά κ’ είχε καθρέφτη το ποτά¬μι που αλλάζει διαρκώς
και που ωστόσο μένει πάν¬τοτε το ¬ίδιο.
Όπως κι ο Xρόνος έπαιζε πεσσούς, με τα παιδιά, σαν τα παιδιά.
Kι έφυγε τέλος στα βουνά όπου βοσκούσε χόρτα σαν τ’ αγρίμια.
Kι όταν του πρήστηκε η κοιλιά, μ’ αινίγματα
ρωτούσε τους γιατρούς στην αγορά. Δεν καταλά¬βαι¬ναν.
Πέθανε μες στη χωνεμένη κοπριά.


Ιωνία, Ναός της Εφέσου, 1979-1989



___________________
* Εγκατέλειψε τα κληρονομικά δικαιώματα του βασιλέως και του ιεροφάντη των Ελευσινίων Μυστηρίων, για να διαβάσει εξ αρχής, απερίσπαστος το βιβλίο της Φύσεως.
(Υπήρξε δάσκαλος του Σωκράτη, του Ευριπίδη, του Σολωμού, του Νίτσε, του Μάρξ, του Σικελιανού, του Έλιοτ, του Μπόρχες, του Σεφέρη, του Ρασνίς, του Ελύτη.
Ίσως ο σοφότερος των σοφών, είτε, ένας από τους αθάνατους εκείνους που λέγονται Αναξίμανδρος, Δημόκριτος, Ζήνων Ελεάτης, Χούι Σι, Λάο Τσε, Τσουάγκ Τσου.
Υπήρξε ο μεγαλύτερος μύστης της ελληνικής γλώσσας. Πήγε τόσο βαθειά σε αυτήν ώστε ο πανάρχαιος λόγος του να κατανοείται ακόμα και από αγράμματους Νεοέλληνες. Όμως κακοί μάρτυρες οφθαλμοί και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων).
Τα αποσπάσματά του είναι καθαρά και πάμφωτα. Η υποτιθέμενη σκοτεινότητά του, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό: Στο ότι δεν χρησιμοποιεί τις αλλοιωμένες έννοιες και λέξεις της παράδοσης, με τις οποίες συνήθισαν οι άνθρωποι να συνεννοούνται, αλλά ξαναδίνει στα πράγματα το πρωταρχικό και αληθινό, ξεχασμένο τους όνομα.




ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ


1. Tον κόσμο τούτον, ίδιον για τους πάντες, ούτε θεός κανείς ούτε και άνθρωπος εποίησεν. Aλλ’ ήταν πάντα, είναι και θα είναι, πυρ αείζωον, που ανάβει (αυξάνει) μετρημένα και που σβήνει (λιγοστεύει) μετρημένα.*

_______________
*Είναι ανοησία, άγνοια της ελληνικής γλώσσας, αχαριστία, ύβρις (υψίστη μορφή αλαζονείας) απέναντι στην Ζωή, στην Φύση, στον Κόσμο, στο Άπειρο, το ν’ αποκαλεί κανείς κτίσμα, εκείνο, του οποίου την αρχή και το τέλος ούτε βρήκε, ούτε θα μπορούσε να βρει.
Κι αν κάποιος προς στιγμήν επιπολαίως αποδεχθεί την αιώνια Φύση ως κτίσμα, αμέσως θα προκύψει το περί της αρχής και του τέλους του κτήτορος.
Το να μην αποδέχεται κανείς ταπεινά την άγνοιά του, όπως ο σοφότερος των σοφών Σωκράτης, και να προβαίνει σε περιοριστικούς προσδιορισμούς του Απείρου, ενθρονίζει εν μέσω των λαών ως εξουσία την αμάθεια και την ακαταμάχητη ηλιθιότητα.
Κάποιοι απ’ τους αρχαίους λέγουν ότι ο Ηράκλειτος υποστήριζε τούτο το εξαίσιο και σκοτεινό: Ότι ο κόσμος δεν γεννιέται μέσα στον χρόνο αλλά μέσα στη σκέψη.


2. Γι αυτό ν’ ακολουθούμε πρέπει το(ν) κοινό. (Ξυνός, ήτοι ο σύν-νους και συν-όντιος και κοινός). Ο λόγος αν και είναι (ένας και) κοινός, ζουν οι πολλοί σα να ’χει ο καθένας φρόνηση δική του.
3. Κι από τα πάντα εν κι από το εν τα πάντα.
4. Mέρα και νύχτα είναι ο Θεός, θέρος χειμών, ειρήνη πόλεμος, πείνα και χορτασμός. Κι αλλάζει όπως η φωτιά όταν μιχθεί με θυμιάματα. Και παίρνει τ’ όνομα αυτής της ηδονής που προκαλεί κάθε θυμίαμα.
5. Ένας για μένα πού ’ναι άριστος, δέκα χιλιάδες είναι.
6. Οδός επάνω κάτω μία και αυτή.
7. Καλό, κακό, είν’ ένα και το αυτό.
8. Ένα και μόνο το σοφό που θέλει και δεν θέλει να καλείται Ζευς.
9. Ο χρόνος είν’ ένα παιδί που παίζει με πεσσούς• η βασιλεία είναι του παιδιού.
10. Ο άναξ πού ’χει το μαντείο στους Δελφούς, δεν λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει.
11. Η πολυμάθεια δεν βοηθά να έχεις νου.
12. Καλύτερα να κρύβεις την αμάθεια παρά στην αγορά να την πηγαίνεις.
(Kρύψε την τήν αμάθεια πιο καλά
παρά να την γυρνάς στην αγορά).

13. Αχώριστες, η πολυμάθεια κ’ η κακοτεχνία.
14. Tην ύβρη επείγει πρώτιστα να σβήσεις και ουχί την πυρκαγιά.
15. Για τον θεό καλά είν’ όλα δίκαια κι αγαθά, όμως οι άνθρωποι, άλλα νομίζουν δίκαια πως είναι κι άλλα άδικα.**
_________________
** Μοιάζει η σκέψη τούτη να ’ναι αλλοιωμένη σκέψη του Ηράκλειτου. Θα ταίριαζε περισσότερο προς τη ματιά του Εφέσιου η παρακάτω διατύπωση:
Για τον θεό είν’ όλα ίδια, ούτε καλά ούτε κακά, ούτ’ άδικα ούτε δίκαια. Όμως οι άνθρωποι, άλλα νομίζουν δίκαια πως είναι κι άλλα άδικα, άλλα καλά κι άλλα κακά.


16. Για τον θεό ο άνδρας είναι άμυαλος, όσο ένα παιδί για έναν άνδρα.
17. Για τον θεό ο πιο σοφός απ’ τους ανθρώπους είναι πίθηκος και σε σοφία κι ομορφιά και σ’ όλα τ’ άλλα
18. Το ήθος του ανθρώπου είναι ο θεός που έχει μέσα του.
19. Είπε προς τους Αιγύπτιους ο Ηράκλειτος: Αν είναι αυτοί θεοί γιατί τους κλαίτε; Αν είναι άνθρωποι γιατί τους προσκυνάτε;***
___________________
***Ήταν αδιανόητο για τους Έλληνες το να προσκυνούν ανθρώπους. Βλέπε και Ηροδότου Ιστορίαι, όπου οι δυο νεαροί Σπαρτιάτες που πηγαίνουν εθελουσίως να θυσιαστούν από τον Πέρση βασιλιά, αρνούνται να τον προσκυνήσουν, διότι αυτό είναι ξένο προς τα ήθη του Έλληνα.

20. Ένα είν’ το σοφό: Να εννοείς αυτό που κυβερνά τα πάντα με τα πάντα.
21. Το πέρας της ψυχής δεν θα μπορούσες να το βρεις, όλους τους δρόμους κι αν θα έπαιρνες, τόσο βαθύς είναι ο λόγος που κατέχει.
22. Για τα γουρούνια ηδονή είναι ο βόρβορος, κι όχι το γάργαρο νερό.
23. Ο Πυθαγόρας γιος του Μνήσαρχου, τη γνώση άσκησε απ’ όλους τους ανθρώπους πιο πολύ. Κι αφού επέλεξε αυτές τις συγγραφές, σοφία έκανε δική του, πολυμάθεια, κακοτεχνία. Των αγυρτών ο αρχηγός.****
___________________________
**** Ο Ηράκλειτος επικρίνει τον Πυθαγόρα που ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στην Βαβυλώνα μεταφέροντας από εκεί, πράγματα ξένα προς τους φυσικούς νόμους και την ελληνική διαφάνεια. Από τη μια μεριά έχουμε έναν Ηράκλειτο που εγκαταλείπει το δικαίωμά του να είναι κληρονομικός βασιλέας και ιεροφάντης των Ελευσινίων Μυστηρίων, που βγαίνει στο πλήρες φως, προτείνοντας τον Λόγο, με σκέψεις αδαμάντινες που έχουν τον ρυθμό αστερισμών. Από την άλλη έχουμε τον επιστημονικό Πυθαγόρα των αριθμών και της μουσικής κλίμακας, που πνίγει τον επιστημονισμό του μέσα στην θολή πολυμάθεια της Μέσης Ανατολής, μέσα σε προλήψεις και δεισιδαιμονίες, θεουργίες, μυστικισμούς, τυραννικές ιδεολογίες και μεταφυσικές θρησκευτικές δοξασίες. Από εδώ άλλωστε ξεκινά εκείνος ο αντιεπιστημονικός θρησκευτισμός που θα προτείνει αργότερα το κάψιμο των βιβλίων του Δημόκριτου, θα φέρει τον τελευταίο σειληνό της Ελλάδας, τον Σωκράτη, στο δικαστήριο, και θα εξαναγκάσει τον Ευριπίδη να αυτοεξοριστεί στην Μακεδονία..

24. (Είναι) κακοί ως μάρτυρες τα μάτια και τ’ αυτιά εκείνων των ανθρώπων που ’χουν βάρβαρες ψυχές.
25. Οι ξύπνιοι έναν κόσμο βλέπουνε κοινό. Οι κοιμισμένοι ο καθένας τον δικό του.
26. Και οι κοιμισμένοι λέγει ο Ηράκλειτος, εργάζονται και συνεργούν σε όσα γίνονται στον κόσμο.
27. Σύμφωνα με το νόμο των Ωρών η εβδομάς (στο τετραπλούν της) είναι ο χρόνος της Σελήνης• τούτος ο χρόνος διαιρούμενος ταιριάζει με τις Άρκτους που ’ναι της Αθάνατης της Μνήμης τα Σημεία.
28. Γιατί είναι κοινό το τέλος κ’ η αρχή στην περιφέρεια του κύκλου.
29. Δάσκαλος των πολλών είν’ ο Ησίοδος• αυτός για τον οποίο λένε ότι γνώριζε πολλά• που αγνοούσε πως η μέρα και η νύχτα είναι ένα και το αυτό.**

_______________
** Ο Ηράκλειτος έχει δίκιο αλλά κι ο μυθογράφος Ησίοδος έχει δίκιο. Ακολουθούν απλώς διαφορετικά συστήματα σκέψης. Έχει δίκιο ο Ησίοδος όταν θέλει την Ημέρα κόρη της Νύχτας. Η νύχτα είναι απείρως μεγαλύτερη από τη μέρα (στο μέγεθος κι όχι στη φαινομενική χρονική διάρκεια). Είναι η αστρική Νύχτα που «γεννά» την πλανητική μέρα. Πίσω από την πλανητική (είτε ηλιακή) μέρα που έρχεται και φεύγει διαρκώς, δημιουργημένη από ένα άστρο (τον Ήλιο που έχει αρχή και τέλος) υπάρχει η Αιώνια Νύχτα των άπειρων άστρων.

30. Είναι το ίδιο και το αυτό, το ζωντανό, το πεθαμένο, το κοιμάμενο, το ξύπνιο, το νέο, το γερασμένο. Στην αλλαγή, τ’ αντίθετα, στο άλλο πού ’ναι αντίθετό τους μεταπίπτουν.
31. Αθάνατοι θνητοί, θνητοί αθάνατοι, που ζώντες ζουν το θάνατο εκείνων και νεκροί ζούνε εκείνων τη ζωή.*

* Εδώ το λεχθέν «θνητοί αθάνατοι, αθάνατοι θνητοί» έχει και την άλλη σημασία: Που ο ένθεος θνητός αφήνει δόξα (φήμη καλή) και έργο που κυκλοφορεί μέσα στον κόσμο ως θετική ενέργεια. Έτσι ενώ έχει πεθάνει ως σώμα, ζει ως ενέργεια (συχνά μάλιστα επώνυμη). Κάποτε δε συμβαίνει ο μακάριος νεκρός να είναι περισσότερο ζωντανός ως έργο κι ως παρέμβαση μέσα στον κόσμο απ’ όσο οι ζωντανοί οι ζώντες ως νεκροί. .

32. Από τ' αντίθετα η καλλίστη αρμονία. Η αρμονία η αφανής πιο δυνατή απ' τη φανερή. Η αρμονία που προκαλούν τα δρώντα ενάντια, όπως αυτή του τόξου και της λύρας.
33. ΒΙΟΣ του τόξου τ' όνομα και θάνατος το έργο.
34. Αυτούς που δεν γνωρίζουνε γαυγίζουν τα σκυλιά.
35. Ο βλάκας αδιάκριτα θαυμάζει κάθε λόγο.
36. Για τις ψυχές θάνατος είναι το να γίνουνε νερό• για το νερό θάνατος είναι το να γίνει γη• από τη γη γεννιέται το νερό κι απ’ το νερό γεννιέται (ως ατμός και άτμα) η ψυχή.
37. Ξερή ψυχή (διάπυρη) σοφότατη κι αρίστη.
38. Για τους ανθρώπους το να γίνεται αυτό που επιθυμούν δεν είν’ το πιο καλό.
39. Ο Ήλιος δεν θα υπερβεί το μέτρο• αν το κάμει, οι Ερινύες οι βοηθοί της Δίκης θα επέμβουν.
40. Ο Ήλιος κάθε μέρα είναι νέος.
41. Η θάλασσα συνάμα είναικαθαρότατο νερό και βρομερότατο. Πόσομο για τα ψάρια, μα, για τους ανθρώπους είν' ολέθριο και μη πόσιμο.
42. Στον ίδιο ποταμό δεν θα μπορούσες να περάσεις δυο φορές. Τα πάντα ρει.
43. Μισούνται οι αληθινοί απ' τους κακούς ανθρώπους. (Μισούνε οι κακοί αυτούς που λένε την αλήθεια).
44. Υποδουλώνουν τους θεούς και τους ανθρώπους οι τιμές.
45. Η φύσις αγαπά να κρύβεται.
46. Αυτό που περιμένει τους ανθρώπους σαν πεθάνουν, κι ως ελπίδα και ως γνώμη τους ξεφεύγει.
47. Όχι εμένα μα τον λόγο σαν ακούσετε θα βρείτε πως σοφό είναι πως όλα είναι ένα.
48. Σαρώματα χυμένα είν’ ο κόσμος τούτος ο πανέμορφος.
49. Να μην μιλά κανείς έτσι στην τύχη για τα μέγιστα.
50. To να φρονεί κανείς σωστά, είναι αρίστη αρετή. Κ’ είναι σοφία να λέει την αλήθεια, πράττοντας πάντοτε συμφώνως προς την φύση.
51. Αξίζει σ’ όλους τους ενήλικες Εφέσιους να πα να κρεμαστούν. Και στα παιδιά ν’ αφήσουνε την πόλη. Γιατί εξορίσαν τον Ερμόδωρο, που ανάμεσά τους ήτανε ο άριστος, λέγοντας πως δεν θέλουμε αρίστους και ας πάει αλλού να ζήσει με αρίστους.
52. Είθε ποτέ να μην σας λείψουνε Εφέσιοι τα πλούτη, για να γίνονται αυτά η αφορμή να φανερώνεται η τόση πονηριά κι αχρειωσύνη σας.
53. Όμως τα πάντα κυβερνά ο κεραυνός.
54. Κι όλα θα έρθει η κυρίαρχη φωτιά και θα τα κρίνει.





1. KΟΣΜΟΝ ΤΟΝΔΕ, ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΑΠΑΝΤΩΝ, ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΘΕΩΝ ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΟΙΗΣΕΝ, ΑΛΛ’ ΗΝ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΤΙ ΚΑΙ ΕΣΤΑΙ, ΠΥΡ ΑΕΙΖΩΟΝ, ΑΠΤΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΒΕΝΝΥΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ*
2. ΔΙΟ ΔΕΙ ΕΠΕΣΘΑΙ ΤΩ ΞΥΝΩ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΤΩ ΚΟΙΝΩ. ΞΥΝΟΣ ΓΑΡ Ο ΚΟΙΝΟΣ. ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ Δ’ ΕΟΝΤΟΣ ΞΥΝΟΥ ΖΩΟΥΣΙΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΩΣ ΙΔΙΑΝ ΕΧΟΝΤΕΣ ΦΡΟΝΗΣΙΝ
3. ΚΑΙ ΕΚ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝ ΚΑΙ ΕΞ ΕΝΟΣ ΠΑΝΤΑ
4. ΘΕΟΣ ΗΜΕΡΗ ΕΥΦΡΟΝΗ, ΧΕΙΜΩΝ ΘΕΡΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗ, ΚΟΡΟΣ ΛΟΙΜΟΣ, ΑΛΛΟΙΟΥΤΑΙ ΔΕ ΟΚΩΣΠΕΡ ΠΥΡ ΟΠΟΤΑΝ ΣΥΜΜΙΓΕΙ ΘΥΩΜΑΣΙΝ, ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΘ’ ΗΔΟΝΗΝ ΕΚΑΣΤΟΥ
5. ΕΙΣ ΕΜΟΙ ΜΥΡΙΟΙ, ΕΑΝ ΑΡΙΣΤΟΣ ΕΙ
6. ΟΔΟΣ ΑΝΩ ΚΑΤΩ ΜΙΑ ΚΑΙ ΩΥΤΗ
7. ΑΓΑΘΟΝ ΚΑΙ ΚΑΚΟΝ ΕΝ ΕΣΤΙΝ
8. ΕΝ ΤΟ ΣΟΦΟΝ ΜΟΥΝΟΝ ΛΕΓΕΣΘΑΙ ΟΥΚ ΕΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΕΘΕΛΕΙ ΖΗΝΟΣ ΟΝΟΜΑ
9. ΑΙΩΝ ΠΑΙΣ ΕΣΤΙ ΠΑΙΖΩΝ ΠΕΣΣΕΥΩΝ ΠΑΙΔΟΣ Η ΒΑΣΙΛΗΙΗ
10. Ο ΑΝΑΞ ΟΥ ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ ΑΛΛΑ ΣHMAINEI
11. ΠΟΛΥΜΑΘΙΗ ΝΟΟΝ ΕΧΕΙΝ ΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ
12. ΚΡΥΠΤΕΙΝ ΑΜΑΘΙΗΝ ΚΡΕΣΣΟΝ Ή ΕΣ ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΦΕΡΕΙ
13. ΠΟΛΥΜΑΘΙΗ ΚΑΚΟΤΕΧΝΙΗ
14. ΥΒΡΙΝ ΧΡΗ ΣΒΕΝΝΗΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ Ή ΠΥΡΚΑΗΝ
15. ΤΩ ΜΕΝ ΘΕΩ ΚΑΛΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕ Α ΜΕΝ ΑΔΙΚΑ ΥΠΕΙΛΗΦΑΣΙΝ Α ΔΕ ΔΙΚΑΙΑ
16. ΑΝΗΡ ΝΗΠΙΟΣ ΗΚΟΥΣΕ ΠΡΟΣ ΔΑΙΜΟΝΟΣ ΟΚΩΣΠΕΡ ΠΑΙΣ ΠΡΟΣ ΑΝΔΡΟΣ
17. ΑΝΘΡΩΠΩΝ Ο ΣΟΦΟΤΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΘΕΟΝ ΠΙΘΗΚΟΣ ΦΑΝΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ ΠΑΣΙΝ
18. ΗΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΑΙΜΩΝ
19. Ο ΑΥΤΟΣ ΠΡΟΣ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣ ΕΦΗ: ΕΙ ΘΕΟΙ ΕΙΣΙΝ, ΙΝΑ ΤΙ ΘΡΗΝΕΙΤΕ ΑΥΤΟΥΣ; ΕΙ ΔΕ ΘΡΗΝΕΙΤΕ ΑΥΤΟΥΣ, ΜΗΚΕΤΙ ΤΟΥΤΟΥΣ ΗΓΕΙΣΘΕ ΘΕΟΥΣ
20. ΕΙΝΑΙ ΓΑΡ ΕΝ ΤΟ ΣΟΦΟΝ, ΕΠΙΣΤΑΣΘΑΙ ΓΝΩΜΗΝ, ΟΤΕΗ ΕΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑ ΠΑΝΤΩΝ
21. ΨΥΧΗΣ ΠΕΙΡΑΤΑ ΙΩΝ ΟΥΚ ΑΝ ΕΞΕΥΡΟΙΟ, ΠΑΣΑΝ ΕΠΙΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΣ ΟΔΟΝ, ΟΥΤΩ ΒΑΘΥΝ ΛΟΓΟΝ ΕΧΕΙ
22. ΥΕΣ ΒΟΡΒΟΡΩ ΗΔΟΝΤΑΙ ΜΑΛΛΟΝ Ή ΚΑΘΑΡΩ ΥΔΑΤΙ
23. ΠΥΘΑΓΟΡΗΣ ΜΝΗΣΑΡΧΟΥ ΙΣΤΟΡΙΗΝ ΉΣΚΗΣΕΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΚΛΕΞΑΜΕΝΟΣ ΤΑΥΤΑΣ ΤΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΑΣ ΕΠΟΙΗΣΑΤΟ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΦΙΗΝ, ΠΟΛΥΜΑΘΙΗΝ ΚΑΚΟΤΕΧΝΙΗΝ. ΚΟΠΙΔΩΝ ΕΣΤΙΝ ΑΡΧΗΓΟΣ.
24. ΚΑΚΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣΙΝ ΟΦΘΑΛΜΟΙ ΚΑΙ ΩΤΑ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΨΥΧΑΣ ΕΧΟΝΤΩΝ
25. ΤΟΙΣ ΕΓΡΗΓΟΡΟΣΙΝ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΕΙΝΑΙ. ΤΩΝ ΔΕ ΚΟΙΜΩΜΕΝΩΝ ΕΚΑΣΤΟΣ ΕΙΣ ΙΔΙΟΝ ΑΠΟΣΤΡΕΦΕΣΘΑΙ.
26. ΤΟΥΣ ΚΑΘΕΥΔΟΝΤΑΣ ΟΙΜΑΙ Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΟΥΣ ΤΩΝ ΕΝ ΤΩ ΚΟΣΜΩ ΓΙΝΟΜΕΝΩΝ
27. ΚΑΤΑ ΛΟΓΟΝ ΔΕ ΩΡΕΩΝ ΣΥΜΒΑΛΛΕΤΑΙ ΕΒΔΟΜΑΣ ΚΑΤΑ ΣΕΛΗΝΗΝ, ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ ΔΕ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΑΡΚΤΟΥΣ, ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΣΗΜΕΙΩι
28. ΞΥΝΟΝ ΓΑΡ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΕΠΙ ΚΥΚΛΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ
29. ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΕ ΠΛΕΙΣΤΩΝ ΗΣΙΟΔΟΣ. ΤΟΥΤΟΝ ΕΠΙΣΤΑΝΤΑΙ ΠΛΑΙΣΤΑ ΕΙΔΕΝΑΙ, ΟΣΤΙΣ ΗΜΕΡΗΝ ΚΑΙ ΕΥΦΡΟΝΗΝ ΟΥΚ ΕΓΙΓΝΩΣΚΕΝ ΕΣΤΙ ΓΑΡ ΕΝ
30. ΤΑΥΤΟ ΤΕ ΖΩΝ ΤΕΘΝΗΚΩΣ ΚΑΙ ΕΓΡΗΓΟΡΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕΥΔΟΝ ΚΑΙ ΝΕΟΝ ΚΑΙ ΓΗΡΑΙΟΝ. ΤΑΔΕ ΓΑΡ ΜΕΤΑΠΕΣΟΝΤΑ ΕΚΕΙΝΑ ΕΣΤΙ Κ’ ΑΚΕΙΝΑ ΠΑΛΙΝ ΜΕΤΑΠΕΣΟΝΤΑ ΤΑΥΤΑ
31.ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΝΗΤΟΙ, ΘΝΗΤΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ, ΖΩΝΤΕΣ ΤΟΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΘΑΝΑΤΟΝ, ΤΟΝ ΔΕ ΕΚΕΙΝΩΝ ΒΙΟΝ ΤΕΘΝΕΩΤΕΣ.
32. ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΑΦΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΛΛΙΣΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑΝ. ΑΡΜΟΝΙΗ ΑΦΑΝΗΣ ΦΑΝΕΡΗΣ ΚΡΕΙΤΤΩΝ. ΠΑΛΙΝΤΡΟΠΟΣ ΑΡΜΟΝΙΗ ΟΚΩΣΠΕΡ ΤΟΞΟΥ ΚΑΙ ΛΥΡΗΣ
33. ΤΩ ΟΥΝ ΤΟΞΩ ΟΝΟΜΑ ΒΙΟΣ ΕΡΓΟΝ ΔΕ ΘΑΝΑΤΟΣ
34. ΚΥΝΕΣ ΚΑΤΑΒΑΫΖΟΥΣΙΝ ΩΝ ΑΝ ΜΗ ΓΙΓΝΩΣΚΩΣΙ
35. ΒΛΑΞ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΠΙ ΠΑΝΤΙ ΛΟΓΩ ΕΠΤΟΗΣΘΑΙ ΦΙΛΕΙ.
36. ΨΥΧΗΣΙΝ ΘΑΝΑΤΟΣ ΥΔΩΡ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΥΔΑΤΙ ΔΕ ΘΑΝΑΤΟΣ ΓΗΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΕΚ ΓΗΣ ΔΕ ΥΔΩΡ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΞ’ ΥΔΑΤΟΣ ΔΕ ΨΥΧΗ
37. ΑΥΗ ΨΥΧΗ ΣΟΦΟΤΑΤΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΗ
38. ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΟΚΟΣΑ ΘΕΛΟΥΣΙΝ ΟΥΚ ΑΜΕΙΝΟΝ
39. ΗΛΙΟΣ ΓΑΡ ΟΥΧ ΥΠΕΡΒΗΣΕΤΑΙ ΜΕΤΡΑ. ΕΙ ΔΕ ΜΗ, ΕΡΙΝΥΕΣ ΜΙΝ ΔΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΙ ΕΞΕΥΡΗΣΟΥΣΙΝ
40. ΗΛΙΟΣ ΝΕΟΣ ΕΦ’ ΗΜΕΡΗ ΕΣΤΙΝ
41. ΘΑΛΑΣΣΑ ΥΔΩΡ ΚΑΘΑΡΩΤΑΤΟΝ ΚΑΙ ΜΙΑΡΩΤΑΤΟΝ, ΙΧΘΥΣΙ ΜΕΝ ΠΟΤΙΜΟΝ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟΝ, ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΔΕ ΑΠΟΤΟΝ ΚΑΙ ΟΛΕΘΡΙΟΝ.
42. ΠΟΤΑΜΩι ΓΑΡ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΕΜΒΗΝΑΙ ΔΙΣ ΤΩ ΑΥΤΩι. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ
43. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΚΟΙ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΑΝΤΙΔΙΚΟΙ
44. ΤΙΜΑΙ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΤΑΔΟΥΛΟΥΝΤΑΙ
45. Η ΔΕ ΦΥΣΙΣ ΚΡΥΠΤΕΣΘΑΙ ΦΙΛΕΙ.
46. ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΑΣ ΑΣΣΑ ΟΥΚ ΕΛΠΟΝΤΑΙ ΟΥΔΕ ΔΟΚΕΟΥΣΙΝ.
47. ΟΥΚ ΕΜΟΥ ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΑΚΟΥΣΑΝΤΑΣ ΟΜΟΛΟΓΕΙΝ ΣΟΦΟΝ ΕΝ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ
48.ΩΣΠΕΡ ΣΑΡΜΑ ΕΙΚΗ ΚΕΧΥΜΕΝΟΝ Ο ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
49. ΜΗ ΕΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΕΓΙΣΤΩΝ ΣΥΜΒΑΛΛΩΜΕΘΑ
50. ΣΩΦΡΟΝΕΙΝ ΑΡΕΤΗ ΜΕΓΙΣΤΗ, ΚΑΙ ΣΟΦΙΗ ΑΛΗΘΕΑ ΛΕΓΕΙΝ ΚΑΙ ΠΟΙΕΙΝ ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ ΕΠΑΪΟΝΤΑΣ.
51. ΑΞΙΟΝ ΕΦΕΣΙΟΙΣ ΗΒΗΔΟΝ ΑΠΑΓΞΑΣΘΑΙ ΠΑΣΙ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΑΝΗΒΟΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΚΑΤΑΛΙΠΕΙΝ, ΟΙΤΙΝΕΣ ΕΡΜΟΔΩΡΟΝ ΑΝΔΡΑ ΕΩΥΤΩΝ ΟΝΗΙΣΤΟΝ ΕΞΕΒΑΛΟΝ ΦΑΝΤΕΣ. ΗΜΕΩΝ ΜΗΔΕ ΕΙΣ ΟΝΗΙΣΤΟΣ ΕΣΤΩ, ΕΙ ΔΕ ΜΗ, ΑΛΛΗ ΤΕ ΚΑΙ ΜΕΤ’ ΑΛΛΩΝ.
52. ΜΗ ΕΠΙΛΙΠΟΙ ΥΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟΣ, ΕΦΕΣΙΟΙ, ΙΝ’ ΕΞΕΛΕΓΧΟΙΣΘΕ ΠΟΝΗΡΕΥΟΜΕΝΟΙ.
53. ΤΑ ΔΕ ΠΑΝΤΑ ΟΙΑΚΙΖΕΙ ΚΕΡΑΥΝΟΣ
54. ΠΑΝΤΑ ΓΑΡ ΤΟ ΠΥΡ ΕΠΕΛΘΟΝ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΤΑΙ


_________________
Σημείωση: 1..και τα ρολόγια του Σαλβατόρ Νταλί (१९३१) μέσα στην αιωνιότητα της τέχνης σα να είναι απλώς πετσέτες κρεμασμένες।
2। Γαλαξίας που ονομάζεται "Ο τροχός της άμαξας"।


www.yfantis.gr